وصیت من

روزی

اگر سهم من از نفس های بینهایت

یک دَم شدو یک بازدَم و پرواز تا دورهای دور...

بیا

و بنشین کنار تن خاکی ام

سینه ام را بشکاف

از لابه لای قفسه های به نظم آرمیده

گنجی ست پنهان

آرام بگذرانش از تمام حصارها

آهسته بگشا دریچه هایش را

و آنگاه

اگر تاب نیاوردی

تا سرایم می شتابی

و اگر تاب آوردی

.......

سهم تو از من

همین قلب است

همین که مملو از تو بود

و واژه هایی که محبوس تپش های بی قرارش بودند

و احساس

همان که در بستری از سنگ های سخت

و لایه ای از بغض های بی امان

تا همیشه خوابید

و مومیایی گشت

میان حسرت آرمیدن در آرامشی پنهان...

میان فاصله های ناگزیر من و تو و رویایی بی پایان...