طلـوع عشق!

دخترکــــ،بارهــا رفته بود

بارها خودش را لابه لای مشغله های دست و پاگیر زندگی محبــوس کرده بود

بارها نگاه گرمش نوازشگر سَرو همیشه سبـز باغچه گشته بود

گل های رُز سرخ و آلاله های هفت رنگ و زنبق های زرد را بوسیده بود

عطر خوش گل های مُحمدی سحرگاه، روحش را تا عرش پرواز داده بود

و در آغوش همیشه بهارهای طلایی رنگ، حدیـث عشـق را زمـزمه کرده بود

بارها دستانش را پشت امن ترین جیب های تنپوشش پنهان کرده بود

تنهایی و بدون چتر زیر باران های بی هوا، خیس خیــس شده بود

و با ابرهای سردرگم ِهمیشه، راز ها و رمــزها گفته بود

بارها به چشمک تمــام ستـاره های شب سلام داده بود

و مــاه را تا دل صبح به دورترین افق عشــق بدرقه کرده بود

اما!

بعد از همه ی این رفتن ها

بعد از همه ی این نبودن ها

دوبــاره بازگشــــته بود

خورشیــد زندگی اش را جا گذاشته بود

دستــ خودشـــ نبـود

دوستـــش داشتـــ !

دختــرکـــ ، عــاشــقـــ خورشیــدشـــ بـود...