شب های خورشیدی

لحظه هایت آرام باد

خندیدم

به خنده هایم غبطه خوردی

خندیدی

و حس کردم تمام دنیا برای من است

من و تو نداشت

می خندیدیم

تمام غصه ها یادم رفته بود

می نگریستم

چشمانم

چشمانی که عجیب برای تو می تپید

برقی که می گرفت

جانی که می سترد

تنی که می لرزید

حالی که داشتم

قلبی که نفس می کشید

نفسی که می سوزاند

تو!

تو بوده ای

تو همیشه لای زیباترین خاطرات من بوده ای

تو را میان کتاب ها گذاشته ام

میان دیوان حافظم

و سرخ ترین گلی که می شناخته ام

من با تو به اوج عاشقانگی های پاک رسیده ام

چه کسی گفت تو رفتی؟!!

قاصدک را خریده اند

به چند؟ نمی دانم

خریده اند

داد می زند

از طرز آمدنش

از لحن پیغام بریده بریده اش

قاصدک!

من بیشتر به تو می دهم

یک بوسه ی آتشین هم روی آن

به قصد شهادت عاشقانه ی پرهایت

بگو

بگو خورشید من کجاست؟

به کدام باغچه می تابد؟

بر فراز کدام دریا می درخشد؟

بگو

خورشید من کجاست؟

همان که خورشید من نیست

همان که دیگر نیست

همان که گذشتم و گذشت...

همان که می تابید

همان که می سوزاند

همان که می خندید

همان که مرا می برد تا امنیت نگاه گل ها

همان که شب ها هم طلوع می کرد

و هیچ کس نمی دانست من شب ها خورشید دارم

قاصدک بگو

بگو خورشید من کجاست؟

آخخخ یادم رفت! خورشید که حالا برای من نیست...

بگو خورشید ِاو کجاست؟!...

کاش از دور می دیدمش

کاش تمام قوانین نور و انعکاس نور نقض می شد!

کاش پرتو ها شکسته می تابیدند

کاش خط عمودی نور مِهرش روی یک خط مستقیم نمی رفت

کاش پرتوهای شکسته ی نگاهش به زمینه ی دل من می خورند

و تمام فیزیک و نور و هندسه به یکباره نقض می شد

قاصدک

خورشید کجاست؟

خورشید ِاو کجاست؟

تاریکم

تاریک

و دلم خالی

راستی دلم اینجا بود

آنقدر خالی

که وزن ِبودنش را

بر بند بند انگشتانم حس نکردم

تاریکم

قاصدک

خورشید ِاو نه!

خورشید ِمن کجاست؟