باریدن های بی انتها

پر از آب و آتشم من

و درونم چه غُلغُله ای برپاست!

آن چه درد دارد از چشم می بارد

آنچه درمان از دهان

و من در سکوت محضم باریدم

چونان باران

نه!

همچو رگباری که می آید و می بارد

و تمام گل گونه های گُلی را به زیر بستری از آب های شور می برد

و زندگی چه قدر با نمک می شود!!!

من در بی فروغی تمام ستاره ها باریدم

و در سیاهی بی روزنه ی این لحظه ها

و هلال خاکستری ماه این شب های سرد و سیاه

لبخند چمن زارهای سرسبز بر خمش بی شکست قد و قامتشان

و چشمک نور و خورشید لابه لای چنارهای سربه فلک کشیده

در خاطره ی امروز عصر جا ماند

و من بر بستر سبز زمین آرمیده بودم و نگاهم به آسمان و تمنای باران خدا...

من از پریشانی گیسوی شمشادها به امشب رسیده ام

و از شاخه های پیچ در پیچ دلِ درختی که به استواری شُهره بود!

امروز زیر سایه ی بیدی لرزان نشسته بودم

و نگاهم به فواره های خشک اقبال حیران بود

افتاده ام در ابریشمی ترین احساس یک بال پروانه ای گرد شمع

و خدا مرا از شانه اش تکانده بود

من امشب تمام ابرهای زمینم

تمام ابرهای سیاه زمین

و می بارم بر سر نی زارهای خالی از آوای دل چوپانی عاشق

و به جای تمام حفره های خالی از عشق،

اشک می چکانم بر قامت سبز انتظارشان تا رسیدن به خشکی یک نی بر لب دوست

من امشب

می بارم به جای بغص مانده بر گلوی تمام ابرهای سرزمین خاکستری یم 

می بارم بر سر جای جای تقدیر نفس های به شماره افتاده ام تا تهی شوند از هرآنچه آوار رفتن های بی انتهاست و آمدن های دیر و بی صدا...

می بارم تا آفتابگردان باغچه ی خانه مان دوباره جان گیرد و آهنگ زندگی بر صور اطلسی ها نواخته شود و دختری از تبار همین آب و خاک جانی دوباره یابد

می بارم به پیشگاه نیلوفری که تا همسایه ی دریا شدن راه درازی نداشت و حالا تا نور و ایمان به روشنی محض ناخوانده بر سفره ی افطار دل روزه دارش به صبر و سکوت به قدر یک اذان مانده است

می بارم به پاکی احساسی که گوشه ای در انحنای ترس از دست دادنی دیگر گم شد و چونان جرقه ای بود بر انبار دل باروتی این روزهای من و آسمان دیدگانم...

می بارم به حرمت سردی محض روزهایم بی خورشید و تاریکی بی روزن شب هایم بی ستاره و ماه و قامت هنوز استوار صبری که از ذوب شمع وجود من قد می کشد...

می بارم تا دوباره بنشینم بر شانه های امنیت خدا و آنچنان بر آغوش فراخش فرو می روم تا سراپا جان و تن و روح در او حل شوم و رخت بربندم و تمام شود این باریدن های بی انتها...

رگبار1: سکوت شبو گریه پر می کنه...

بعد نوشت: ببخشید بابت نبودنم. این روزا همش درگیر کارای آزمایشگاهی پروژه مم. در اولین فرصت مهمون خونه های مهربونتون می شم. فقط شما شیرینی اینا رو آماده کنین