اجابت شدم در بـاران

بوی باران می داد حتی آفتاب سرد پاییزی به وقت صبح. بوی معطر باران. بوی خنک باران. و من همیشه عاشق عطرهایی با بوی خنکم. خنک خنک

بوی باران می داد و من گله گذار آفتاب! انگار خورشید را که می بینم و سرمایش را داغ دلم تازه می شود... داغی که کاش کسی اسپندی می ریخت بر شعله هایش و به خاکستری بی آزار تبدیل می شد؛ در دستان باد می دوید و دور می گشت و ... بگذریم! حرف من باران است!

سلام ِصبحم به آسمان را به خاطره ی دیروز ِبارانی اش دادم و نه به حال! و گذشت تا... تا آمدن ملائک بر محفل زمزمه ی دعای دل های شکسته به سوی خدا...

امروز سرایمان بوی یاس می داد و خدا... بوی بال عطرآگین فرشتگان گرداگرد نور دعاهای پاک رهسپار آسمان و رسیدن تا مقصد اجابت آن بی منتها...

آنجا که زلالی در اشک های نیلگون آدم هایی هویدا می شود که هنوز معنای همسایگی را خوب می فهمند و حریری می بافند رج به رج آکنده از أَمَّنْ یُجِیب و دَعوَة مَن ناجاکَ مُستَجابَة، و زرهی ابریشمین! می شود بر جسم دختری از اهالی همین ساختمان، سرایشان کمی نزدیک تر از ما به آسمان، که در صحنه ی بازی زمین، با مرگ می جنگد و گلاویز یکدیگر لحظه به لحظه در جدالند و دست و پنجه هایشان را گرم می کنند! و کاش که برنده ی این میدان با همان پرتودرمانی ها و شیمی درمانی های طاقت فرسای صبح و شب، دختر همسایه ی ما باشد و به شکرانه ی سلامتی دوباره اش چهارده هزار صلوات دیگر نثار آسمان کنیم و تولدی دیگر را جشن گیریم...

آنجا که پا به پای سبزترین صلوات ها گُل اشک بر چشم های مضطر همسایه ها می رویید، آسمان نیز غُرید! برقی نقره فام لا به لای ابرهای سپید و خاکستری زده شد، و صدایی مهیب و تکرار مکرر ناله هایی که از ته دل آسمان بود! انگار که آسمان هم سینه داشت و سینه اش دل و دلش در داغ بی رحمی بازی های سرنوشت با زندگی دخترجوانی دیگر می غُرید و می بارید و در هم می تنید و بی قرارتر از آدم های اینجا بود...

بارانی بی سابقه می بارید و من سبزترین تسبیح ها را بر دستانم حلقه کرده بودم و در آغوش باران پریدم و دستان سبزم را دانه به دانه می چرخاندم و پا به پای ابرها می گریستم...

انگار که نقطه چین های ریز باران می آمدند تا زمین را به آسمان وصل کنند و جریان رحمت الهی جاری شود بر جان ِبی جان ِمناجات های از سر اضطرار، و به یکباره در دلت آرامشی عجیب و غریب لانه می نمود که دعایم تا خدا رفت و مستجاب شد و دختر همسایه مان پیروز میدان!... حالا که باران تمام شده و مجلس یاس نشان امروزمان، هنوز هم آن حس عجیب در دلم باقی مانده و یقین دارم که خدا استجابت أَمَّنْ یُجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ یَکْشِفُ السُّوءَ هایم را باران کرده و در دستان زمین ریخته تا بگذرد از جدال با زندگی آدم هایی که زمین را دوست دارند و برای ماندن می جنگند...

باران که می بارید حال و هوای دیگری در دل ها برپا شد و همه یک صدا گفتند که او خوب می شود...خوب ِخوب ِخوب

و من از خدا خوب شدن آنها را خواسته بودم... از همان دیروز که مادرم بساط آش را فراهم می نمود، من نیز در نذر امروز شریک بودم، نه برای یک نفر که برای نیلوفری دیگر هم...

نگارین نیلوفری برآمده از دل مرداب زندگی که روزهاست چشمان شبزده اش در انتظار خورشید بر سکوی زندگی آب می پاشد و نور دیدگانش هنوز در راه است... و باران امروز درست در ثانیه های باریدن صلوات بر کویر زمین، بر دلم نور امید پاشید که راه اگر چه طولانی ست اما روزی، درست همان روز که تو از یاد می بری نیازت به نور ِدیدگانت را، به مقصد می رسد و ناگهان تو لبریز می شوی از نور خدا و عشق او و تمام دَعوَة مَن ناجاکَ مستجاب می شود و کبوترهای أَمَّنْ یُجِیب به دانه می رسند و به آب و به نور و به روشنایی و تو بار دیگر عاشقانه ی آرام دیگری می سرایی و در زیر جنون پیدا شده ی بید گم می شوی؛ به روزهای گذشته ی درد می نگری و در دلت چیزی شبیه ایمانی سرو نشان در بوسه های خدا می رقصد و به خود افتخار می کنی که پیروز جدال نور و ظلمت، تو ، بوده ای و مدال زریّن آفتابی رنگ ایمان بر سینه ات می درخشد و تو مومنی! مومنی که به نور رسید و در نور گم شد و نور بر شب چشمانش سجده نمود...

و چقدر دلم روشن شده از نور خدا... نوری که روانه اش کرده ام بر بالین دختر همسایه مان و چشمان نگارین نیلوفری که تا رسیدن به دیدگانش چیزی نمانده و همین روزهاست که بر دستان خدا بوسه می زند و پاداش صبر و استقامت نیلوفرینش را از پروردگار بی همتایمان می گیرد.

و به امید رسیدن آن روزهای خوب و نورانی...

باران امروز پُر بود از دعا و خدا و فرشته ها

و اجابت شدم در باران

و خدا دست در دست من

       می خندید زیر باران