*دومین عطش*

السّلام علیک یا ابا عبدالله الحُسین

در دلم عزایی برپاست

و ترسی

و غمی

و دلهره ای

و شوری...

لحظه هایم همه در حجم وسیعی از وسعت یک مرد، ریخته می شود

و در هوای سنگین آه و ناله های بی قرارانش حیران ایستاده ام!

من انگار در سکوتی پُرصدا حبس ام این شب ها

و تیغ های تیز بغض، تمام گلویم را ناجوانمردانه می خراشد...

مُحرّم، مَحرَم ِ تمام مرغکان بی بال و پر گشته

و در لوای سیّد آلاله های در خون تپیده، مشقِ پرواز می گیرند؛

من اما در گوشه ای گیج و مات و حیران

- درخود فرورفته -

ایستاده ام

و دم برنمی زنم...

انگار که چیزی شبیه یک گنگی ِ محض

مرا در خود پیچانده است!

دستانی می خواهم از جنس خدا

و محفلی از تبار یک عشق بی مدّعا

همچون خیمه گاه حضور شما آقا جان...

کلافه تر از تمام کلاف های سرخ و سبز و سیاه در و دیوارهایم...

و رها نمی شوند این بغض های ماسیده بر گلویم...

به حرمت مَحرَمیّت ِ مُحرَّمت

و وسعت ِحضور ِآلاله نشانت بر این روزهای ماتم و عزا

مرغک بی بال و پر ِ بی قرار ِ عشقت را

یارای پروازی باش تا عرش و ملکوت و کبریا...

# دومین عطش