*سومین عطش*

السّلام علیک یا ابا عبدالله الحُسین...

با تمام توانش

و تمام غصه ها و دردهایش می زد

 کوبه ای بر سیاهی کوچکی میان حجم ِعظیم ِسپیدی دایره وار!

با تمام قوایش

و فریاد یا حسین یا ثارالله ش می زد

 کوبه ای دیگر به سیاهی عظیم دلی در میان حجمی به نام من!

و با هر کوبه می لرزیدم و

می پریدم و

می دویدم تا شب ِکربلا...

دلم را کسی گرفته بود

و با نهایت قدرتش

می تکاند و

می تکاند و

می تکاند...

و من از زمینش جدا شده بودم

چشمانم غرق خمیده ی قامت ماه

و انعکاس دلی گرفته در آن سوی فاصله ها در انحنای قامتش گواه!

نه اشک بود و نه زجّه های پُر صدا

آدم ها همه مجسمه هایی بودند قاب شده بر دیوارها

و من گیج و گنگ و مات ِماهَم و حسین و خدا بودم و کوبه ها...

جانم کویری قاچ در قاچ

و کسی عطش را به عمق عمیق حفره های روحم می دواند...

یا حسینِ فاطمه...

گدای دوره گردی شده ام میان انبوه آدم های کور و سیاه

بینوای بی پناهی گشته ام لا به لای دل های پُر گناه

به قدر مهربانی ات مولا

به حدّ کرامتت آقای خوبی ها

و به اندازه ی ولایتت سیّد آلاله های سرخ ِخدا

نامت

و یادت

و حبُّ و معرفتت را به لحظه هایمان بچکان...

# سومین عطش

## ماه ِ من خوب می فهمد امشب این عطش را...