چسبیده ام به زمین؛ نگاهم اما رو به آسمان

یکی از بهترین تفریحات من، گوشه ای در حاشیه ماندن و آدم ها را نگاه کردن است. این حاشیه می تواند نشستن در ماشین ِ پارک شده گوشه ی یکی از خیابان های شهرم باشد و یا ایستادن بر لب پنجره های رو به آدم ها!!

بی آنکه کسی متوجه شود تک تک آدم ها را می بینی، با تمام عکس العمل هایشان، بعضی دارند تند تند راه می روند، برخی آهسته تر، برخی مغازه ها را می بینند، برخی سنگفرش ها را، برخی حواسشان مثل خودم هست که درست روی گُل ِ موزایک های پیاده رو پا بگذارند!(البته نه همیشه! وقت های خاص و خیابان های خاص)، برخی با خودشان حرف می زنند، برخی با گوشی هایشان، برخی برای خود می خندند، برخی عجیب نگرانند! از چهره ی آدم ها و راه و رفتارشان می شود خیلی چیزها را فهمید بی آنکه کسی و حتی خودشان متوجه شوند!

می شود گوشه ای نشست و برای تک تک تمام آن هایی که رهگذر امروز و این لحظه ی چشمان تو اند و تا حالا ممکن است هیچ کدامشان را ندیده باشی، دعای خیر کنی و بخواهی از خدایت که امروز ِ تمام این آدم های غریبه ی همشهری(!!) چنان شود که او خشنود باشد و آن ها رستگار.

از کجا به کجا رسیدم! همیشه افسار کلام را که رها کنی برای خودش چنان می تازد که سَر ِ آن گم می شود.

امروز از پنجره ی کتابخانه ی بزرگ دانشگاهمان به آدم ها نگاه می کردم...به مهندسان آینده! به کارمندانی که الحق جای خوبی کار می کنند... به تمام ماشین هایی که به سختی از هفت خان ِ نگهبانان ِدر ورودی می گذرند!  پسری را دیدم که می دوید با کیف و کلاهی بر دستش و من خدا خدا کردم که کاش نیفتد! یکی دیگر با ماشین آمد و خدا خدا کردم که کاش جای پارک خوبی پیدا کند و برود به کارهایش برسد، و دقیقه ها در ماشینش مانده بود! پسری دیگر را دیدم که آرام آرام داشت به سر جلسه ی امتحان امروز می رفت و چقدر بی عجله بود! و سیاه را از تنش بعد از روزها درآورده بود... دختری را دیدم که با چادر چه با وقار راه می رفت و چقدر همان جا دلم با تمام وجود خواست که کاش می شد من نیز جای او می توانستم چادر را همیشه بر روی سرم بپذیرم و زیبا سر کنم... دختری دیگر را دیدم باز چادری و پالتوی قرمز جیغی بر تن داشت و من از خدا خدا کردنم راستش پشیمان شدم!... آن طرف تر یادمان بود و سه شهید گمنامی که همیشه پایه ی ثابت خلوت شبانه های محشر من در دانشگاه بوده اند و چقدر دلم خواست جای آن دو دختر چادری بودم و آنقدر نزدیک سلام می دادم... و یک عالمه آدم دیگر که با تمام جزئیات یادم هست و اگر بگویم طومار می شود اینجا! فقط همین را بگویم که همه می رفتند و می آمدند و هر کدام به قصدی و هدفی و کاری... و من از این بالا نگاهشان می کردم و کسی را ندیدم که لحظه ای سرش را رو به آسمان کند و غبار کدر هوای بالای سرش را ببیند و خدا را پشت ابرها لمس کند و چشمانش را از زمین بکَند!

سرم بدجور گیج می رفت و اگر پنجره شیشه نداشت از آن بالا بر زمین افتاده بودم بارها...

کمی بعد من نیز آمده بودم میان همین آدم ها... میان همین روزمرگی ها... درست روی همان زمینی که آدم هایش را از بالا دیده بودم... و چقدر روی زمین که می رسی به آن می چسبی! و چشمانت به بستر خاکستری شهر...

خدایا یک عمر من از این پایین به تو نگاه کرده ام و با فکر و ذهن محدودم تمام محال ها را غیرممکن دانسته ام... تو اما آن بالایی... تو اما بالاتر از پنجره ی کتابخانه ی اینجایی و بلندتر از تمام این کوه ها و مناره های سیمانی صنعتی! از همان بالا به لطف و رحمتت خدایی کن خدای خوب و مهربانم... خدایی کن...

دیدی امروز که چه شد و چقدر از ناودان لحظه ها، ناامیدی و یأسی وحشتناک بر جای جای جانم می چکید و من پُر می شدم از تمام ناامنی زمین و رخوت زندگی...

سکوت می کنم برای تمام آن لحظه ها، برای افکاری که آمده بودند و برای دلیل تمام آن لحظه های بد... لحظه هایی که حتی از نت هم بدم آمده بود! و زندگی با تمام هدفش برایم پوشالی شده بود... داشت تمام معده ام یک جا بالا می آمد... و تنها و تنها و تنها فرشته ای شاهد تمام آن دقیقه ها بود و با تمام سرُمی که درون رگ هایم دوید و تا سَرَم خنکایش را حس کردم،ماند و نفس کشید و نفس شد و جان شد و آرام آرام غنچه های یأس پژمردند و حیات بر جانم دمید... و این قصه تا آمدن ِماه ادامه داشت...

چقدر خوابیدن خوب است و من امروز با تمام جان ِ خسته ام تمام خودم را به خواب دادم و خیال رویایی که در وجودم چه زیبا لانه نمود و آنگاه که بیدار شدم انگار تمام سلول های سرَم تازه شده باشند و تنها هاله ای از درد پشت پرچین خاطره هایم مانده باشد... به قول مادرم جان گرفته بودم باز!

و چقدر خوب که امتحان بهترین بهانه برای تمام این اتفاقات بود...

خداوندا...

به اینجای حرف هایم رسیده ام که بگویم تو آگاه به راز دل هایی(یا عَلیمٌ بِذات ِالصُّدور)

و بخشنده و مهربانی(الرَّحمن الرَّحیم)

و قادر و توانایی

و هرآنچه بگویی باش می شود(اِنَّما اَمرُه اِذا اَراد شَیئا اَن یَقولَ لَهُ کُن فَیَکون)

و با ذره ذره ی روح و جانم به خدایی ات ایمان و اعتماد دارم...

به حق خدایی ات خداوندا

به حق خدایی ات

این بار هم مثل همیشه ی زندگی

مثل همیشه ی لحظه های با هم بودنمان

خدایی کن

خدایی کن

خدایی کن

خداوندا به حق خدایی ات لطف کن و خدایی کن...

داریوش:

ببین تمام من شدی، اوج صدای من شدی

بت ِ منی شکستمت، وقتی خدای من شدی...