هدیه ای سبز...

یک وقت هایی باید که رفت... باید تمام فاصله ها را لمس کرد... تمامشان را همان طور که گفتم... و می دانی که امسال با هر سال فرق دارد... اصلا انگار چند وقتیست تنها آن جایی که به آخر می رسی رخت برمی بندی و می روی تا یک جای دور... تا سفر... تا آنجا که پختگی در انتظار خامی زندگی ست... و چه خوب! چرا که طلب ِ رفتن، شوق و ذوق ِ رهسپاری را صدچندان می کند و عشق به مقصد، تمام راه را در نظر تو کوتاه...

یک وقت هایی می شود که به آخر می رسی... به آخر انگیزه و امید و داشتن ها... به آن آخری که دیگر آخرترش را نمیابی... و تا سرحدّ چارچوب ِ اراده ات پر می کشی و دیگر از آنجا به بعد با خداست و قدرت مطلق او...

و انتظار...

شبیه انتظار شاخه های عریان برای روییدن آبروی سبزی ها...

شبیه انتظار میوه های تابستان برای به بار نشستن تک به تک شکوفه ها

شبیه انتظار زمین برای باریدن باران های بهار...

شبیه انتظار رفتن و کمی فارغ از همه چیز شدن و پر زدن تا یک حریم امن...

انتظار...

باید که منتظر شوی... آنقدر که نایی در نوای تمنّایت نماند و آنگاه خداست که خدایی اش را بر تمام لحظه هایت می افشاند...

پس از آن درد جانکاه... به حریم امن امامتش پا می گذاری و هزاران بار شکر که حتی با این حال نزار، جایی ایستاده ای که آرزوی دل های بی قرار بسیاری بوده...

پس از اولین سلام ... پس از اولین دیدار... کمی آنطرف تر از بارگاه ِ نور، زنی با یک تسبیح سبز به سویت می آید و با رویی گشاده تسبیح را به طرفت می گیرد و با لبخند ملیحی می گوید دختر گلم یک دور صلوات بفرست... هدیه ی امام رضاست برای خودت...

....

...

.....

دیگر آن زن را ندیدم...

و نه هیچ تسبیح سبز به دستی را آن چند روز...

و حالا هدیه ی امام رضا برای من شده زیباترین اتفاق این سفر...

و زیباترین اتفاق تمام سفرهایی که تا به حال داشته ام...

شُکر خدایم...

برای هدیه ی زیبایش شُکر...

و باز هم می گویم و می گویم و می گویم

یا ضامن آهو

ناامیدم مکُن...

یادم نمی آید چند بار مشهد رفته ام... شاید هر سال یک بار یا کمی کمتر... اما در تمام این سفرها تنها امسال درست پنجره ی اتاق من روبروی گنبد طلایش بود... شب ها آنقدر گنبد زرّینش را در سیاهی و بازی ابرها و سایه ها می دیدم تا خوابم می برد و نیمه های شب اولین تصویر روبرویم همان گنبد همیشه طلا بود با پرچم سبزی که در دل بادها مستانه می رقصید...

کسی نه ذوق کرد و نه توجه...

دل من امّا...

دل من امّا چونان بچه ای که به مادر گمشده اش رسیده باشد... یا چون موجی که با عشق به ساحل...

دل من امّا به امامش رسیده بود...

دلکم!

خوشا به حالت...