قدری سکوت...

شاید اسیر سکوت شده ام اینجا

گاهی اینچنین می شود که با چینش واژه ها غریبه می شوی و دلت یک مداد نرم می خواهد و یک کاغذ کاهی تا کلمه ها را پیوسته نقش ببندی نه واژه به واژه و اینجا

امروز یاس رازقی سپیدی را با تمام وجودم بوییدم... سپیدی همیشه مرا سر شوق می آورد

پیرزن مهربان طبقه ی بالایی یک مشت یاس رازقی به من داد و گفت گل برای گل:-)

نه داستانی سرایید و نه شعری گفت و نه هزاران واژه را فراخواند! تنها از چشمانش مهر پاشید و بر لبانش لبخندی زیبا نقش بست و سه واژه ی کوتاه و یک مشت رازقی سپید و تمام...

مُفسّر چشم ها شده ام شاید... چشمان من اما تنها حفظ ظاهر می کنند... مفسّر چشمان من آن دورهاست... می شود که بخوانی اش؟

پلک چشمانم سال هاست که چشم به راهش می پرد...

+ کاش هر روز همان پنج شنبه ای بود که داشتمت...