دعوتی تازه...

دلم پر می کشید... دعوتی تازه بود و مجلسی ناآشنا... یکی دوسالی بود وصفش را از دوستم می شنیدم و نمی شد که بروم... رفتن منوط به اجازه است و اصولا صادر شدنش کار حضرت فیل!

سپیده گفت مجلس امام زمان است... آل یاسین...

عصرهای جمعه هرجایی که باشم در دلم آل یاسینی سوزناک برپا می شود... حتی اگر نتوانم بخوانم...

دلم پر می کشید و می خواستم که بروم... سر سجاده با آنکه می دانستم نمی شود اما از صاحب مجلسش خواستم که خودش دعوتم کند...

آنقدر به دعوت شدن اعتقاد دارم که ایمان دارم اگر نخواهند، می شود تا دم در رفت و وارد مجلس نشد...

و بالاخره بعد از فراز و نشیب های چند ساعته راهی شدیم...

دیدار با دوستانی که هر کدام را بیشتر از چهارماهی بود که ندیده بودم و حتی بعضی را چندین سال... و چقدر حس عجیبی بود... دیدن کسی که  انتظار حضورش را نداشتی و تقریبا ناامید شده بودی از دیدار دوباره اش....

شاید  آخرین بار زمستان 87 یا 88 بود که خیلی اتفاقی درست همان ایستگاهی که تو سوار شده بودی و او باید پیاده می شد، او را دیده بودی و حتی فراموش کرده بود که پیاده شود و ایستگاه بعدی پیاده شد و حالا بعد از چهار پنج سال در مجلسی که حتی فکرش را نمی کردی می دیدی اش!

چقدر زندگی می چرخد... آنقدر می چرخد که گاهی دوست داری فقط سرت را بگیری و کمی بایستی از این همه چرخش...

بعد از پنج سال چندتایی از دوستان دبیرستانت را که حتی نمی دانی چگونه با دوستان دانشگاهی ات دوست شده اند را می بینی و هرکدام به جایی رسیده اند... یکی دانشجوی فوق، آن یکی منتظر جواب های فوق، یکی کار می کند و دیگری تازه ازدواج کرده و یکی دیگر هم از در وارد می شود با شکمی برآمده که حاصل هشت ماه بارداری ست و می خواهد که برای سالم به دنیا آمدن دختر کوچکش دعا کنیم...

و یکی مثل من هم تمام این چند سالش را پیچیده درون بقچه ای و گذاشته در دورترین نقطه ممکن و دارد از ابتدا شروع می کند...

چقدر خوب که آن روز یکی بود و به من امید دوباره شروع کردن را داد... و چقدر خوب تر که با روی گشاده گفت که هر کمکی بتواند به من می کند تا در رشته ای که دوست دارم درس بخوانم و گفت که موفق می شوم...

گذشته از آدم هایی که دیدنشان مرا در بهتی عجیب فرو برده بود، حال و هوای مجلسی که اولین بار بود در آن حضور داشتم مرا با دنیای دیگری آشنا کرد...

خطابه ی غدیر را تابحال نخوانده بودم... و در جمعی که همه در یک رده ی سنی بودیم...

آنگاه که می گفت معاشرالناس... معاشر الناس... معاشر الناس... تمام وجودم می لرزید که چرا تا بحال نشده بود سند شیعه بودنم را بخوانم...

حال و هوایم را نمی توانم توصیف کنم... شاید هم نباید که توصیف کرد... انقلاب درون را... منقلب شدن قلبی که بی نهایت می تپد و ...

و آنگاه که آل یاسین پخش می شد... و منی که تا یکی دو ساعت پیش معلوم نبود میهمان این مجلس شوم یا نه...

آل یاسین پخش می شد و...

سلام علی آل یس...

چقدر دلم می خواست آن لحظه ها تمام نمی شدند...

السلام علیک حین ترکع و تسجد...

و آنگاه که شهادت می دهی...

اشهدک یا مولای...

شهادت می دهی به حجت خدا بودن ها...

و می رسی به اشهد انک حجه الله، انتم الاول و الاخر...

و رجعتی که حق است... و مرگی که حق است و فرشته ی نکیر و منکری که حق است و روز قیامتی که حق است و روز حسابی که حق است و صراط و میزانی که حق است و بهشت و جهنمی که حق است و وعده و وعیدی که حق است و ...

حق، حق است و هر آنچه از جانب اوست همه حق...

و آخرش که مودتی خالصه لکم... آمین آمین...

آل یاسین که تمام می شود انگار باری عظیم را از دلت برداشته اند... انگار که آغاز سبک شدن و رهایی ست... آغاز تجدید پیمانی که خالص و پابرجاست....

و هدیه ای می گیری برای اولین حضورت در این مجلس صمیمی...

استغاثه به حضرت صاحب الزّمان...

با حالی بهتر از همیشه قدم به کوچه می گذاری و حالت خوب می شود...

تجربه ای جدید...

دنیایی جدید...

حال و هوایی جدید...

شُکر خدایم...

شُکر مهربان ترینم...

شُکر...

اللّهم عجّل لولیک الفرج...