امید به آینده ای پُر از تو...

گاهی آنقدر وقت داری که می توانی برای تمام روزها و ماه ها و سال هایت برنامه بریزی و درست آنجا که به اجرا می رسی هیچ کدام نمی شوند... وقت عمل کردن به آن ها را نداری... آنقدر وقت کم می آوری که حتی نمی رسی کارهای ضروری ات را انجام دهی...

این وقت ها و ثانیه ها کجای زندگی گم می شوند که هر روز دربه در تمام کوچه و خیابان ها را به دنبالشان گز می کنم؟؟؟

جایی درست پشت سر تواند شاید... جایی که انگیزه بیداد می کند و اشتیاق، غوغا...

جایی که دلم را خوب می شناسم و خودم را...

جایی که می دانم اگر قرار به پیدا کردن باشد باید اول پیدا شد...

اگر قرار به انگیزه داشتن باشد باید اول انگیزه شد...

زیاد زخم خورده ام... در برهه ای از زمان انگیزه شدن و انگیزه داشتن هایی پی در پی که همه پوشالی بوده اند... بسان حبابی شاید که با کوچک ترین تیزی ممکن در هوا پخش می شوند و اثری از آن حجم شفاف و زلال نمی ماند...

و من این روزها انگیزه ام و انگیزه دارم اما کمی آن طرف تر از هستی... کمی آن طرف تر از زمان و مکانی که در آنم...

شاید می شود اسمش را امید گذاشت... یک جور امید به آینده ای که برای همه گمنام است... و این امید یا بهتر است بگویم رویای امیدی در آینده های دور، تمام حال و اکنون مرا ذره ذره می گیرد... در گذشته سیر کردن را فراموش کرده ام اما در آینده زیستن را نه...

دلم ذره ای حال می خواهد...

ذره ای حال و اکنون را...

همین حالا که زاینده رود جاری یم را روزهاست که دوباره بسته اند و هر روز در مقابل دیدگان پر از حسرتم دارد ذره ذره کم می شود تا خشک شود...

تمام سبزه های کفَش پیدا شده و دیروز که کنار زاینده رود جاری یم بی پروا راه می رفتم و راه می رفتم و با من و آب و جاری زاینده رود و بیدهای رقصانش رازها و رمزها و قصه ها بود، به خودم فکر می کردم... به اینکه من در شهرم جاری یم برای زاینده رودم... و اگر ببندند... و اگر تمام شود دوباره چشمه ی هر روزه ی چشمانم خشک می شود و آه و افسوس و حسرت دل خودم را و دل تمام همشهریانم را از ته دل می شنوم و دوباره خشکی و رخوت تمام شهرم را فرا می گیرد...

ببین! مگر می گذارند در حال باشم؟ همین دیروز تمام گذشته و آینده را رها کرده بودم و درزمان تمام فردوسی تا سی و سه پل را گز کردم و از آن جا تمام چهارباغی که همه در دست بی فکران این زمان که ادعای مسئولیت دارند دارد یکی یکی نابود می شود...

درختان سر به فلک کشیده چهارباغ یکی پس از دیگری به مرگی نابهنگام دچار می شوند و زاینده رودم دارد می میرد...

و لعنت به تمام کسانی که مسبب این اتفاق هایند...

لعنت خدا بر آنان باد...

از این قصه ها بگذریم، حال و هوایم همه در آینده ای خلاصه می شود که امیدوارم به داشتنت... به برچیدن این همه جاده های پیش رو... به تمام شدن و رسیدن به تو که محال ِ این روزهای منی...

امید دارم به سفری که در راه است و هر لحظه که به آمدنش نزدیک می شوم به امتحانی فکر می کنم که قرار است شیره ی جان منوتو را تا آخرین قطره بفشارد و هر آنچه ناپاکی ست را از وجودمان برهاند...

و چقدر سخت است امتحاناتی که با دل و جان و عاطفه سر و کار دارند...

تنها دعا شده ام...

نگاه کن...

تنها دعا...

آنقدر برایم عجیب می گذرند که تنها مستی عطر جانفزای توست که جانم را هر روز تازه می کند و هر لحظه زندگانی می بخشد...

هنوز هم امید دارم به آینده ای که در رویاهایم زیباتر از تمام این روزهای سخت و پُر از درد و فراقند...

هنوز امید دارم چرا که خدا هست... خدا همیشه ی همیشه بوده و حواسش عجیب به ما هست...

چون خدا، خدای ماست و خدایی کردن هایش را بارها با چشمان حقیرم دیده ام و سر بر خاک ساییده ام و تنها شُکر شده ام و بس...

بی صبرم اما... و این سفر سرآغاز امتحانی سترگ است به نام صبر...

کاش می دانستی در دلم چه غوغایی ست...

سرانجام کار ما به کجای گیتی می رسد جان ِمن؟

بارالهــا!

صبر من کمتر از حوصله ی توست...

نـور امیــدم باش...

پی نوشت: و دیروز و درد جانفرسای سومین عقلی که کشیده شد...

درد، رنگ و بو ندارد،

درد، تنها درررررد دارد....