این روزهای لعنتی...

این روزهای لعنتی...

تمام نمی شوند!

از همان اول صبح آغاز می شود و آنقدر ادامه می یابد که جان می دهی... ذره ذره با این روزهای لعنتی... با این لحظه های لعنتی و این تاریخ های لعنتی جان می دهی...

با درد جای خالی دندان عقلی که دیگر نیست... با درد گوشی که سال هاست عجین توست و سری که از همان صبح در شُرف ترکیدن است...

این روزهای لعنتی...

تمام نمی شوند!

آنگاه که با یک میهمانی اجباری همراه شود... در باغی که ذره ذره بهارش را نفس کشیده ای... تنها... بدون اویی که باید... و او تنها جایی دیگر... همان جایی که خدا می گوید باید...

و برای رهایی از این افکار، باید که خودت را سرگرم کشیدن هزاران خطوط درهم و برهم کنی... که می شوند یک بنا.. یک ساختمان و یک طرح و یک ایده و همه می گویند به به!! نگاه که می کنی، تمام آشفتگی هایت را سرجایشان نشانده ای... میان خطوط منظم یک بنای زیبا گم کرده ای و لا به لای هاشورهایی که ماهرانه کشیده شده اند گمشان کرده ای...

این روزهای لعنتی

تمام نمی شوند!

آنگاه که شب شده باشد و ماه باشد و ستاره های ریز بهاری... و راه، طولانی باشد و آهنگ سنتی سوزناکی که می خواند

یاد باد آنکه ز ما وقت سفر یاد نکرد...   به وداعی دل غمدیده ی ما شاد نکرد...

و بغض تو حالا در تنهایی و راه و شب و جاده و ماه و ستاره ها می شکند... آنقدر که کسی نمی فهمد اشک های داغت را... و نیایشی که سوزش جهانی را به آتش می کشاند...

این روزهای لعنتی

تمام نمی شوند!

آنگاه که تو حتی با پر سر و صداترین آهنگ های خارجی هم اشک می ریزی... انگار که هر بنگ بنگ بنگشان در جایی از این بغض مانده می خورد و می شکند.. می شکند می شکند و اشک هایت میان یک عالمه صدای تا به آسمان کشیده شده ی زن و مردهایی که خارجی می خوانند، گم می شود و محو می شود و ناپدید می شود...

این روزهای لعنتی

تمام نمی شوند!

آنگاه که سراپا تناقض می شوی... به هر چه فکر می کنی... و یاد تمام اتفاق ها و قول و قرارها و خاطره ها، همه و همه تو را در تناقضی محض غرق می کند و تو تنهاتر از همیشه میان یک عالمه بی کسی دست و پا می زنی...

این روزهای لعنتی

تمام نمی شوند!

آنگاه که شب شده و پس از آن همه راه و اشک و آهنگ های سنتی و خارجی، به خانه می رسی و یک راست سروقت قرآنت می روی و می خوانی اش... می خوانی اش... می خوانی اش... و چند صفحه ای خیس می شود و تو همیشه می ترسی از اینکه اشکی بر نور بچکد... چرا که در مقابل خدایت زانو زده ای بنده ی او...

و دلت برات می خواهد...

راهنمایی می خواهد..

صبر و دلداری می خواهد...

دلت آرامش می خواهد...

ساده بگویم! دلت خدا می خواهد...

قرآنش را حالا به نیت خودت می گشایی...

به نیت این روزهای لعنتی که تمام نمی شوند!!!

...

....

......

لال می شوی...

آیه ی صد و سی و هشت سوره ی اعراف...

راست می گوید... یک بار تمام دریا را به تسخیر درآورد و آب ها کنار زده شدند...

یک بار تمام و کمال در معجزه زیستی... در معجزه راه رفتی و تمام آن جاده ی خشک میان آب ها را دویدی...

یک بار تو زنده از امتحانی سخت بیرون آمدی...

تو حقیقی ترین خدایی را داری که به هر آنچه بگوید باش، بیدرنگ موجود می شود...

همان که قدرت بی نهایت است... همان که می تواند... همان که می داند... همان که خدای توست... همان که معجزه ها همه به خواست و اراده ی اوست...

حال، نادانی طلب می کنی؟؟؟

این روزهای لعنتی

بالاخره تمام می شوند...

همین حالا که چهارده دقیقه از بامداد گذشته....

همین حالا که با تمام وجود توبه می کنم از طلب نادانی محضی که ناخواسته به جانم چنگ انداخته بود...

همین حالا که برای بی نهایتمین بار خدا می گوید که هست... خودش هست... تنها خدایی که یکتای مطلق ماست...

این روزهای لعنتی

همین حالا

با تمام این دردها تمام می شوند...

و نگاه کن!...

خدا اینجاست...

چرا که یــادش

قلـبم را

آرامــــتر از تمام این روزهای لعنتی می کند...