کمی گذشته! کمی حال! کمی آینده

هواللطیف...

میان خانه تکانی این روزهای نزدیک سفر، لا به لای برگه های غوطه ور شده بودم که هر کدام تداعی روزهایی از زندگی گذشته ام بود، از دبستان تا راهنمایی و دبیرستان و دانشگاه...

گاهی پس از چندین و چند سال حتی یک تکه برگه ی یادگاری از یک دوست، قیمتی تر از تمام برگه های هستی ست... و نامه هایی که هر کدام کوله باری از خاطره را در چنته دارند...

روزهای گذشته، خوب و بد، هر چه بود تمام شده و حالا هر روز، مشتی خاطره است بر دیوار زندگی... گاهی می ماند و گاهی می ریزد و می رود یک جای دور... خاطره هایی هست که باید دفنشان کرد... باید فراموششان کرد...

باید یک روز که وقت داری، تمام ذهنت را برگ برگ در دست ِ خیالت بگیری و یکی یکی پاره شان کنی و بریزی دورترین جایی که می شود... سرت را تکان دهی تا تمام آن ها که نمی خواهی محو شوند...

که زندگی تازه شود...

که تو تازه شوی...

با خاطره بازی کردن، مرگ ِ تدریجی ِ آمال و آروزهای دست نیافتنی ست... چرا که تمام این روزها و روزهای آینده همه در دست خاطره ها تباه می شوند و بر باد می روند...

خاطره بازترین ها همیشه شکست خورده ترینند...

گاهی باید تمام نوشته های گذشته را و دلتنگی های لحظه ای حک شده بر برگه های کاغذی را با تمام قدرت پاره نمود، ریز ِ ریز ِ ریز کرد و با هر صدای پارگی، تو خالی شوی از تمامشان...

باید یک عکس هایی پاره شوند تا دیگر جلو چشم تو نباشند...  باید یک یادگاری هایی برای همیشه دفن شوند... باید که یک روزهایی در ذهن تو هم تمام شود...

و این خلأ عظیم به وجود آمده، فرصت رهایی دوباره میان روزهای پُر مشغله ی زندگی ست...

اما

خاطره هایی

و نوشته هایی

و دفتر ها و یادگاری ها و عکس هایی هست که نمی شود نداشتشان...

نمی شود محوشان کرد...

گاهی برای تکرار نشدن یک اشتباه محض باید نگاهشان داری

و گاه برای قداست بی حد و حصری که یک تکه دست خط قدیمی دارد...

صداقت ِ احساسی کودکانه که در یک برگه نقاشی یا یک شعر یا یک دلنوشته به تو تقدیم شده...

و اینجا می رسی به حال...

که چندین سال بعد می نشینی و تمام این روزها را مرور می کنی...

این روزها که عظیم ترین اتفاق دلدادگی در راه است...

و شیدایی ترین دل ها به سوی امن ِ آرامش روانه...

همان گونه که حالا 10 سال پیشت را ورق می زنی و تمام این سفر عظیم را به یاد می آوری... از مدینه بگیر تا تمام شدنش و محرم شدن و حج و مکه و دواع و ....

این روزها از خیلی وقت پیش شروع شده...

تو از پاییز سال قبل شروعش را خط بزن

از آن بارانی که بارید و از آن لحظه هایی که بارانی ترین عاشقانه ی ناب ِ دلهامان بود...

و هر روز عمیق تر از قبل...

عمیق تر از قبل می شود و ...

امروز با تمام ِ وجود لرزیدم و لرزیدی آنگاه که گفتم می ترسم این روزها هم خاطره شوند...

می ترسم تو هم خاطره شوی...

تو...

و مانند همیشه تنها سرم رو به سوی آسمانش رفت و دلم به بارگاهش سر بر خاک سایید و آرام گشت که اگر خدا هست هیچ چیز غیرممکن نیست...

که خدا هنوز هم هست

و همیشه هست

خدای من و تو همیشه ی همیشه هست

و تا هست خاطره نمی شوی

خاطره نمی شوم

خاطره نمی شویم...

یک نفس عمیق و آرام...

دارم می تکانم...

از دل و از جان و از زندگی و از اتاق و از کمدها و هر آنچه که باید را...

می خواهم اگر سنگین می روم

اگر پُر از بغض و غصه می روم

می خواهم اگر اسیر می روم

سبک بازگردم...

رها شوم

پر پروازم را پس بگیرم...

و حالم این روزها

بسان پرنده ایست در قفس که منادا ندای آزادی جان بخشی را سر داده و در انتظار لحظه ی پرواز بی صبرانه پر پر می زند...

خداوندا این روزهایم را چنان خاطره ای کن که تا ابد از یادآوری یش تمام جانم به یکباره رها شود و رها و رها...

خدایم

بخــــواه

که اگـــر تـــو بخـــواهی

می شود تمام این خاطره ها تنــــها نبــــاشند...