هشت سال است که نیستی....

هواللطیف...

دوباره رسیده ام به دوازدهم تیر ماه...

و سالروز یکی از بدترین از دست دادن ها...

آن روزهای کودکی ام را مگر می شود از یاد برد؟ روزهایی که مادرانه مرا ذره ذره پر و بال دادی... 

بزرگ کردی... همان سه سال اول زندگی ام که هنوز خاطرات مبهمی از آن روزها را به یاد دارم... کوچه ی بغلی شما می نشستیم و من همیشه در آغوش مهربان تو بودم... آن روزهای کودکی پُر از مهر و محبت و آلالگی هیچ گاه از یادم نمی رود...

روزهایی که بچه ی اول بودم و مادرم که سن و سالش کم بود و تو مرا بزرگ کردی... همه می گویند که دستان مهربان و مقدس سبز ِسیّدانه ی تو بود که مرا به سه چهارسالگی رساند... و همیشه سوگلی نوه هایت بودم و پیش تو می خوابیدم...

حتی آن زمان که خانه مان دور شد... آنقدر دور که دیگر نمی دیدمت... هر چند این مسافت را حالا می شود در روز چندین بار بروم ولی آن زمان که اینگونه زندگی راحت نبود...

کمی که بزرگ تر شدم باز هم به آغوش محبتت می شتافتم... شب های جمعه ای که خودم قرآن و دعا بلد نبودم بخوانم و آرام آرام و پُر از غلط غلوط برایت کمیل را می خواندم و عاشورا و دعاهایی که خیلی دوست داشتی...

تو عشق ِ خواندن ِ کمیل را از همان بچگی در جانم کاشتی و هر وقت که می خوانمش محال است یاد تو و آن روزهای نمی دانم چند سالگی، نیوفتم...

شب هایی که کنار تو می خوابم... درست هرجا که تو می خوابیدی مرا هم می خواباندی...

الحق و والانصاف که مهر و محبتت را در حقم تمام کردی... بیشتر از تمام ِ نوه هایت...

شب هایی که پدرم اجازه می داد و کنار تو می خوابیدم و تو برایم حنا می گذاشتی و نصف شب مرا از خواب بیدار می کردی و ناخن هایم را با حوصله ی تمام حنایی می کردی و نمی دانم چگونه درستشان می کردی که رنگش خوشرنگ تر از تمام حناهای دنیا بود... و صبح خودت مرا حمام می کردی و با صبر و حوصله تمام حناهایی لابه لای موهای بلندم را می شستی... و چقدر خوب بود آن روزها...

نمی دانم ابتدایی بودم یا راهنمایی... اما به دبیرستان نکشید... نکشید عزیز ِ من...

یا روزهایی که مرا مجبور می کردی موهایت را کوتاه کنم... آنگونه که دوست دارم از همان بچگی ابروهایت را بردارم و تو را زیبا کنم... هرچند زیبا بودی... همیشه سپید و ظریف و زیباترین بودی با لباس هایی که همیشه رنگ و بوی سبز داشت...

سیّدها همیشه سبز می پوشند...

یادم نمی رود که تو در حقم مهر و محبتت را چقدر تمام کرده ای...

چقدر بی اندازه دوستت داشتم... و آن روز و شب هایی که در آن خانه ی بزرگ و قدیمی با حوضی که آب داشت و باغچه ای که پُر از گل و درخت بود قدم می زدم و ایوانش را می شستم و جارو می زدم و کمکت می کردم، بهترین روز و شب های زندگی ام بود...

آن روزها دغدغه هایم خیلی کوچک بود... در حد بیست شدن ِ درس هایم و دوستی های آن زمان و قهر و آشتی هایش...

چقدر خوب بود که از آپارتمان ها و این خانه های تنگ و تاریک ِ بی حیاط و بی پشت ِبام های اختصاصی خبری نبود...

باران که می آمد تو بی پروا در حیاط بچگی هایت می دویدی و با بقیه بازی می کردی...

چقدر آن روزها خوب بودند... محشر بودند... و تو بودی و تمام ِ زندگی سبز بود... یک سبز ِ سرزنده ی عجیب که به تمام ِ دل ها می نشست...

و چقدر همه چیز صمیمی بود... و کسی نمی دانست که به برکت حضور زلال تو بود جان ِ من...

حتی ده سال پیش که با هم مکه رفتیم و آن شب ِ جمعه یادم نمی رود پیش تو ماندم و کمیل را باز هم پیش تو خواندم نه در حرم رسول خدا...

کسی چه می دانست آن روزهای خوب، زود ِ زود تمام می شوند... آنقدر زود که گاهی می چرخی ببینی درست از کجا آن مریضیه لعنتی شروع شد و آن سرطان و همه چیز در عرض یکی دو سال بر باد رفت...

سرطانی که تو را ذره ذره آب کرد و چقدر همه ی بچه هایت هنوز هم تنها دلخوشی شان این است که نگذاشتند تو بفهمی سرطان گرفته ای...

سرطانی که تو را دو تا استخوان کرد و هیچ چیز از این دنیا را با خودت به سرای آخرت نبردی....

یادم نمی رود روزهایی که با آن سن کم پانزده سالگی همراه تو می شدم در بیمارستان ها و آن گریه های یواشکی پشت در اتاق ها که کسی نمی گذاشت تو بفهمی برای چیست...

آن همه راهی که تا تهران آمدیم و تو خوب نشدی... گفتند کار از کار گذشته است... بدخیم بود و تو را در عرض چند ماه تمام کرد... آب کرد... بُرد و حسرت ِ داشتنت را تا قیامت بر دلم گذاشت...

ده تیر بود ...سال هشتاد و چهار... بیمارستان الزهرای اصفهان، من و الهام از صبح تا شب با هم همراه ِ تو شدیم... آنقدر سرم و آمپول به بدنت فرو کرده بودند که جای سالمی نداشتی... و تمام دستت استخوان های به هم چسبیده شده بود...

تا لحظه ی مرگ، جدّت امام حسین را صدا زدی و نشد که کربلا را ببینی...

یادم نمی رود آن روز ظهر که وقت ِ سرم زدن، رگ هایت میان این همه استخوان خشکیده بود و چقدر ناله می زدی از ته دل و آقایت امام حسین را صدا می زدی...

یادم نمی رود یا اباصالح التماس دعاهایی که می خواندی و شعرش را از حفظ بودی و حتی در کودکی هایم هم بارها برایم خوانده بودی...

ببین...

من از حرف های تو به این جا رسیده ام...

از بذرهای محبتی که در کودکی هایم در دلم کاشتی و آرام آرام آنگاه که رفتی بالنده شد...

چقدر آن روز سخت بود... و آن شب دوبار بازگشتم که باز ببینمت...

فردا مرخص شدی و من نتوانستم بیایم و ببینمت... و تا قیامت حسرت ِ آن روز ندیدنت در دلم برای همیشه ماند و ماند و ماند...

دوازده تیر هشتاد و چهار بود...

شب قبل، الهام پیش تو خوابیده بود و آن روز مادرم که صبح تلفنی با تو حرف زد، گفتی که امشب نوبت فریناز است بیاید پیشم... عصر بیاورش... و من خوشحال بودم که شب پیش تو می خوابم... در آن خانه ای که برای من سراسر خاطره است...

اما...

اما...

لعنت به سرنوشت

لعنت به تقدیری که ناجوانمردانه تو را از ما گرفت...

بعد از ناهار بود که تماس گرفتند سریع خودتان را برسانید... حالت بد شده بود و خاله تو را برده بود بیمارستان...

آنقدر سریع رفتیم که هنوز بعد از هشت سال این مسیر را میروم و می آیم محال است یاد آن روز نیوفتم که مادرم روی هوا رانندگی می کرد... مرا خانه ی تو پیاده کرد و خودش رفت بیمارستان...

و وااااااااااااااااااااای

وااااااااااااااااااااااای از ساعت چهار بعداز ظهرش

که دایی و زن دایی گریه کنان آمدند

مادر و خاله و الهام زجه زنان آمدند و

تو تمام کرده بودی...

بعد ها خاله تعریف می کرد تو روی دستش... در آغوشش توی ماشین و در راه بیمارستان، یک نفس عمیق می کشی و لبخندی بر لبت می آید و جدّت امام حسین را صدا می زنی و تکانی می خوری و با لبخندی آرام تمام می کنی...

در آغوش دختر بزرگت تمام می کنی و بیمارستان هیچ کاری نمی تواند انجام دهد...

تو به امامت که عاشقش بودی و حسرت کربلایش تا لحظه ی آخر عمرت در جانت ماند می رسی و...

آن شب من در خانه ی تو خوابیدم...

درست در کنار جای خوابت...

اما

تو نبودی

نبــــــــــودی

نبــــــــــــــــــــــودی....

تو مرا دعوت کردی و خودت رفتی؟؟؟؟

مادربزرگی که تا ابد حسرت ِ خوابیدن ِ دوباره کنارش بر دلم ماند....

هر سال دوازده تیر و درست همین ساعت ها آنقدر به هم می ریزم که حد ندارد... حتی اگر تقویم یادم نباشد...

انگار این لحظه ها جان می دهم...

بعد از رفتنش روزهای سختی بود... آنقدر که چند روزی به زور آمپول های آرام بخش فقط مرا و الهام و مادرم را می خواباندند...

یک محبت هایی هیچ وقت تکرار نمی شوند...

یک وقت هایی مادربزرگ، عزیزتر از مادر می شود و از آن روزی که تو دیگر نداری یش یاد می گیری که باید مستقل شوی... که تنهایی عجین ِ لحظه هایت می شود...

و حتی تا حالا که هشتمین سالروز پرواز اوست...

یادم نمی رود... لحظه ای که کفنش را بر تنش پوشاندند و صورتش پیدا بود، من و مادرم در غسّال خانه تنها شدیم با مادربزرگم... اصن نمی ترسیدم... دلم می خواست برم و بغلش کنم و ببوسمش...

صورتش را که دیدم آنقدر نورانی بود که ناگهان محو او شدم.. و لبخند آرامی که کنار لبش نقش بسته بود...

زیباترین مرگی که تا به حال دیده بودم...

می شود برای شادی روح ِ آسمانی اش فاتحه ای بخوانید و صلواتی بفرستید؟

+ هر چی بهش نزدیک تر می شم یه حس عجیبی عجیب تر می شه...

راستش تا وقتی نرم و نبینم اونجا رو باورم نمی شه کجا دارم می رم...

ماه ِ خدا

خونه ی خدا

ضیـــافت ِ خدا

سفـــــره ی خدا...

منم این وسط بنده ی خدا....

 

سه روز دیگه...
فقط !