حالم تجمّع تمام تناقضات خوب است...

هواللطیف...

می بینی؟!

منو تو بخواهیم یا نخواهیم زمان آنقدر تند می رود که همه چیز می گذرد... لحظه های خوب و بد زودتر از آنچه فکر می کنی می گذرند... همان لحظه های فکر کردن هم زمان را آهسته آهسته در دست زندگی می دهی و به قدر همان ساعت ها بزرگ تر می شوی... زندگی دیده تر می شوی...

راستی

مگر زندگی آب و خاک و آتش و هوا نیست؟

پس چرا فقط می گویند آبدیده تر می شوی؟؟؟

شاید برای اینکه اصل وجود انسان از گِل آفریده شده...

روا نیست میان عنصرهای اصلی هستی فرق بگذاریم... پس می گویم به قدر هر لحظه و هر ثانیه و هر دقیقه و هر ساعت و هر روز و ... زندگی دیده تر می شویم....

داشتم می گفتم... چه بخواهیم و چه نخواهیم روزهایی می رسند که از رسیدنشان شوقی هست و دلهره ای و اضطرابی و شعفی و ...

تمام متناقضات هستی درونت جمع می شود...

انگار در مرکز ثقل زمین ایستاده ای و نمی توانی به قدر قدمی تکان بخوری... تمام تقارن ِ تناقضات ِ آمده بر وجودت به هم می ریزد و به ناکجا آباد کشیده می شوی...

تناقضات خوب و بد نه که همه خوب!

حتی بدی هایی هم هست که یک روی خوب دارند! یک روی خیلی خیلی خیلی خوب...

اضطراب هم خوب است و دلهره ای و ترس...

گاهی

به قدری که باید، کنار برخی از واژه های دیگر عجیب خوب می شوند...

دو هفته ی پیش بود و اولین جلسه ی مکه... یادم هست با چه شوقی برخواستم و چادرم را اتو زدم و در امنیت بی حدش گم شدم و راهی شدیم... تسبیح سبزم هم بود... همیشه دنبالم بوده از عید تا به الان...

و هفته ی پیش و دومین جلسه و دیروز و سومین جلسه...

دو هفته ی پیش برایم همه چیز دور بود... خیلی دووووور... حتی به شمارش معکوس هم نرسیده بودیم...

امروز اما صبح که از خواب برخواستم چون فنری که از جا می پرد، هراسان لبه ی تختم نشستم و ساعت را  دیدم و روشنای صبح را... و ناخودآگاه گفتم یعنی فردا می رم مکـــــّه؟؟؟؟ یعنی پس فردا این موقه مدینه ام؟؟؟؟؟

باورم نمی شد... از همان روزی که گفتم فقط سه روز دیگر، آنقدر درگیر بودم که دیگر یادم رفت دیروز را به حساب بیاورم و حتی امروز را...

حالم تجمّع تمام تناقضات خوب است...

شوق و شور و شعفم را نمی شود که پنهان نمود... نمی شود که در چشمانم ندید... نمی شود...

دلهره و اضطراب و ترس هایم را اما می شود پنهان کرد... فقط آنان که با دلم آشنایند می فهمند... آنان که این واژه های برآمده از دلم را همیشه با دل و جان خوانده اند... آنانی که شمایید...

از همین حالا می ترسم که تمام شود... می ترسم که سه هفته ی دیگر برسد و وقت وداع...

نمی دانید چقدر چقدر چقدر وداع های آنجا جانســــــــــــــــوز است... تمام ِ تو را می سوزاند...

هنوز هم وداع مدینه را یادم هست... در لابی هتل جمع شده بودیم و یکی از همسفری هایمان مداحی بنام بود... و تمام سفر را دلپذیرتر از آنچه که باید، نمود...

...........................................

یک خط سپید به حرمت تمام آن روزها و خاطره هایی که در جانم حک شد... برای همیشه...

خاطره ی یک سفرهایی هست که تا همیشه در یادت دست نخورده می ماند...

از همین حالا برای سه هفته ی دیگر هراسی بر دلم افتاده که نکند تمام شود... تمام شود و من آن که باید، نشوم؟؟؟

دو هفته است که دلم را و روحم را رو به سوی امن و امان ِ سرایش فرستاده ام... خودش شاهد تمام این روزها بوده... که چقدر خواستم که آماده تر از همیشه بروم... با تمام آنانی که حتی سال هاست ندیده بودمشان خداحافظی کردم... حلالیت طبیدم تا با خیال راحت بروم...

نمی دانم تا چند سال دیگر نمی بینمش... برای همین زمین و زمان را به التماس نشسته ام که کمی آرام تر بروید... کمی آرام تر از همیشه قدم بگذارید تا این بیست و یکی دو روز زود تمام نشود...

و اما می رسم به تو....

عجیب نگرانم... نگران ِ تو...

تویی که تولد دوباره ی من شدی....

نفسی تازه بر جان ِ رگ به رگ ِ قلب ِ خشکیده ام...

تو زمستان ِ وجودم را بهـــــــــــار شدی...

تابستان ِ پُر ثمر شدی

تو از میان پادشاه ِ فصل ها دمیدی...

راستی پاییز فصل انتظار نیست... که برای من وصال شد و وصال که باشد تمام انتظارهای کُشنده ی دل به سر می آیند و محو می شوند...

به او می سپارمت... به اویی که میهمان ِ خانه اش شده ام... 

به اویی که مرا سپردی به خودش و برایم خواندی:

یارب آن نوگل خندان که سپردی به منش

  می سپارم به تو از دست حسود چمنش...

همین که تمام لحظه ها را با منی، خیالم راحت است که دلت به حج می آید... دلت هم صدا با دلم لبیک می خواند و مُحرم می شود و دست در دست دلم گرد ِ خانه اش طواف می کند و صفا و مروه را سعی می کند و نماز می خواند و حَجّش را به جا می آورد... پا به پای دلم....

به دیدارم که آمدی به دلت زیارت قبول می گویم و از اعماق ِ دلم دعا می کنم که روزی بشود و با هم این سفر را تجربه کنیم...

دل و دیده و دست و جان...

حتی میان این همه بودن و نبودن هم تناقضی زیبا هست...

با من که بیایی تمام این نگرانی ها تمام می شود و با خیال راحت راهی می شوم...

التماس دعای دلت، جان ِ من...

ارغوانی ترین احساس ناب نشسته بر دل ِ بارانی ام

رگبار1: این گل زیبا تقدیم به وجود گل نشانتان

رگبار2:  از همین حالا حلالم کنید...

سعی می کنم که آخرین پستم نباشد و تا فردا باز هم بنویسم.

اما حلالم کنید...

تمام روزها و لحظه هایی که باهم بودیم...

تمام خوبی ها و بدی هایم را...

به حرمت دل هایی که دوستیشان محکم تر از تمام دستان دنیاست