حس حضوری نرگس نشان...

هواللطیف...

خوبیه سفرهای یک هفته ای به این است که هفته ی بعد تمام لحظه های یک هفته ی پیش برایت تداعی می شود...

مو به مو...

پنج شنبه را ننوشتم که سر فرصت می نویسمش...

جمعه هفته ی پیش، روز مولایمان امام زمان عج، مسجد سهله بودیم... مسجدی که محل رفت و آمد حضرت مهدی ست و منتسب به آقای خوبی ها...

مقام های ابراهیم نبی و ادریس پیامبر و خضر و مقام های امام سجاد و امام صادق و انبیا و صالحین و سرانجام می رسی به مقام صاحب الزمان عج...

از همان آغاز ورود گام هایت می لرزد... از همان اولین سلام....

سلام مهدی جان...

روز جمعه محال است آقایت در مسجد منسوب به خودشان نباشند... محال است روی خاک های هنوز سنگفرش نشده راه نروند و محال است جای پایشان روی تمام این خاک بازی ها نماند...

و تو درست روی همین خاک ها پا می گذاری...

یادم نمی رود چنان با لرز وارد مسجد شدم که سراپا الله اکبر بودم و لااله الا الله و سبحان الله...

روحانی کاروان می گفت اگر چهل شب چهارشنبه در این مسجد چله نشینی کنی و دعای مخصوصش را بخوانی، سرانجام امام زمانت را ملاقات می کنی... مثل خیلی از بزرگانی که به حضور آلاله نشانش رسیده بودند و...

جای جای مسجد را می دیدم و می کاویدم تا رسیدم به مقام امام زمان عج...

...

روز جمعه...

چقدر جمعه ها نوشتم در حسرت یک لحظه جمکرانش را دیدن و نشد...

و حالا بعد از دو سال، یک جمعه ای از تمام جمعه های خدا که بی طلوع غروب می کنند، در مسجد آقای خوبی ها بودم و مات...

مات این همه صبر پیشگی ها... و درست وقتی که انتظارش را نداری به چیزهایی می رسی که باورش تمام جانت را می لرزاند... مخصوصا اینکه قرار بود پنج شنبه مسجد سهله را ببینیم و از بعثه اعلام کردند که جمعه برای کاروان شماست!!!

خیلی وقت ها در دل ِاتفاقات ِ افتاده ای... اتفاقاتی که برایت آرزو بودند و زمانی به فراموشی سپرده شدند و هنگامی می فهمی که در وسط میدان آرزوهای برآورده شده ایستاده ای...

زندگی همیشه آنقدر می چرخد که بهترین نصیب تو شود... اگر بهترین را خواسته باشی...

پس از دو سال آنقدر گشت و گشت و گشت تا بالاخره یکی از جمعه های خدا در مسجدی بودم که تا آن روز نمی دانستم چنین مسجدی هست و مسجد مولایمان امام زمان است...

خیلی چیزها را نمی دانستم...

هیچ تصوّری از نجف اشرفش نداشتم

تصوّرم از کربلا هم ختم می شد به همان پوستر دو پست قبل که گفته بودم...

هیچ تصوّری از هیچ جای دیگری هم نداشتم... حتی نمی دانستم چه جاهایی قرار است ببرند...

و لحظه به لحظه و هر روز شُکّه می شدم... هر جا که می رفتیم من شُکّه تر می شدم و می افتادم... می لرزیدم... گرد خودم می تابیدم و خدایم را شکر می گفتم و سپاس و تسبیح...

جمعه ای که میهمان مولایم بودم... و نمازشان... و حضورشان... و آنقدر حضورش را حس می کردی که نمی گفتی آقا بیا...

دیگر آنجا نمی گویی آقا کجایی... نمی گویی آقا گمت کرده ام... نمی گویی آقا بیا... چرا که حس می کنی... حس ِ حضوری نرگس نشان را ...

تمام لرزه های وجودت حکایت از حس حضور آقای خوبی هاست... آقای خوبی هایی که عظمتش تو را به وجد می آورد و خدا را برای بودن در این دوران هرچند بی ظهور شاکری... چرا که حضوری هست و دل تو را قرص می کند که در پی هر حضوری ظهوری جاوید است و دلت آرام می گیرد...

آرام ِآرام گوشه ای از آن جایگاه بزرگ می نشینی و با امامت هرآنچه می خواهی می گویی... از خصوصی ترین حرف ها تا عام ترینشان... انگار روبروی مولایی... از تمام آن شلوغی ها خبری نیست... تنها تویی و حس حضور عظمتی بی حد و مرز...

مولایی که در همین مسجد راه می رود... نفس می کشد... می بیند... گوش می کند... دل می دهد و دل می گیرد...

آنقدر می گویی که حتی متوجه زمان نیستی... و مادرت صدایت می کند و بااکراه از آن همه حال و هوای دو نفره بیرون می آیی و می روی به امید دیداری دوباره در جایی که خدا می داند و بس...

مسجد سهله برایم یکی از پر لرزه ترین مکان ها بود... هر چند کرب و بلا جای جایش تو را از عمق وجود می لرزاند... در خود می پیچی و گاهی می میری... گاهی می سوزی... گاهی مچاله می شوی و گاهی می افتی...

گاهی هم در امنیتی محض حل می شوی... پرواز می کنی ... بسان تمام کبوتران بین الحرمین...

مقام امام زمان عج

آقای خوب ترین خوبی ها...

سپاس... برای تمام بودنتان...

برای تمام لحظه هایی که صدایم را می شنوید و جوابم را می دهید...

برای تمام اتفاقات این تابستان عجیب...

برای امامتتان... هر چند اگر از نظرها غایب باشید...

که می گوید که نیستید؟!!!

که می گوید که وجود ندارید؟!!!

که می گوید که امام زمان ما نیستید؟!!!

که جز شما هیچ کس نمی تواند امام این زمان ِ ناجوانمردی ها باشد... این زمان ِ شیطان پرستی های آشکار و نهان رخنه کرده بر وجود انسان ها...

یا صاحب الزمان...

شما صاحب ِ زمان مایید...

و حضورتان

نه هر سه شنبه و

نه هر جمعه؛

که هـــــر روز

زینت لحظه های ماست

آرامش دل های بی قرار ما

و تسلّی بخش دیدگان مشتاقمان...

به امید ظهورتان

به امید دیــــــــــــدارتان

به امید بودن در زُمره ی یارانتان...

اَللهــمَّ َعَجِّــلْ لِوَلیِـــکَ الْفَـــرَج

پس از آن راهی مسجد حنّانه شدیم...

مسجد حنانه جایی ست که در هنگام حمل جنازه مطهر حضرت علی علیه السلام، چند لحظه جنازه شریف را بر روی این زمین می گذارند و از زمین صدای ناله و شیون برمی خیزد؛

همچنین در هنگام حمل سرهای مبارک شهیدان کربلا، سر مقدس امام حسین را بر زمین این مسجد گذاشتند و از زمین صدای ناله ی بچه شتری که حنانه نام دارد برخواست...

همچنین می گویند از عظمت سر مقدس امام حسین، نخلی که در آن مسجد بوده خم می شود و تا سالیان سال خم ِ این نخل باقی بود... و حالا جای این نخل ضریح دایره واری بود که محل سر مبارک امام حسین هم بوده...

و پس از آن مقبره ی کمیل بن زیاد...

از اصحاب سرّ امام علی علیه السلام که روحانی کاروان می گفت، اصحاب سرّ یعنی امام علی حتی خصوصی ترین حرف هایشان را هم به کمیل می گفتند...

یک نگــاه...

آنجا هر جا که می روی و بر هر ضریح مطهری که وارد می شوی، تنها یک نگاه می خواهی...

از همان نگاه های مولایمان علی... اماممان حسین...

از همان نگاه هایی که تو را تا بهشت می برند... تا عرش...

که تو را بزرگ می کنند... پر پرواز می دهند... قد می دهند...

تنها یک نگاه آرزوی تمام اولین نگاه هایم بود...

یـــک نگــــــــاه خـــــــاص...