ارغوانی ترین وصال

هواللطیف...

بنگر به بازی عجیب روزگار...

میان من و تو آنقدر گشت و گشت و گشت تا دوباره به یکی از نوزدهمین ها رسیدیم...

نوزدهم اردیبهشت رفته بود... روزها و ماه ها بود که از آن بهشت برین گذشته بود و تنها یادش آرام بخش وجودمان شده بود...

چه جاهایی که دیدیم و چه روزهایی که یکی یکی با خون ِ دل گذراندیم تا گشت و گشت و گشت... آنقدر گردیه گردون می چرخد تا دوباره به یکی از نوزدهمین ها می رسد... به نوزدهم شهریور...

و تو با تمام وجود به ادراک می رسی که حتی اگر اردیبهشت هم نباشد می شود شهریورت هم بهشتی ترین بهشت زمین شود و آسمان...

اصلا بگذار بگویم بهشت ِ قلب ها... بهشت ِ چشم ها... بهشتِ دست ها... بهشت ِ نفس ها... بهشت ِ آغوش ها... بهشتِ آرامش ها... بهشتِ امنیت حضوری محض...

نه اصلا بگذار بگویم بهشتی آبی و ارغوانی... ارغوانی ترین بهشتی که می شود داشت... می شود حس کرد و می شود بویید

بهشتی که جان دارد و می تپد و می تپاند...

بهشتی که روح دارد و می پرد و می پراند...

بهشتی که بهشت می شود...

بهشتی جاوید...

بهشتی که سهم نوزدهم شهریور من و تو شد...

و باز هم روی همین زمین و میان همین آدم ها و دغدغه ها و زندگی ها و روزمرگی ها، دعوت نامه ی دو روز بهشتی برای من و تو از آسمانش بارید... از مهربانی اش چکید و از سخاوتش پاشید...

نوزدهم شهریوری که به شب رسید... به مـــــــاه رسید.... به ستاره رسید... به هم رسیدیم....

به سحر رسید... به سپیده رسید... به حرف های یواشکی نیمه شب رسید... به تاریکی و نور رسید... به تناقض رسید... به یکی شدن رسید... به ابدیت رسید... به فردا رسید... به صبح رسید... به ظهر رسید... به سبزی رسید... به باغ رسید...

باغی که روزی گفتم اینجا از تک تک برگ های سبزش قول گرفته بودم که سبز بمانند... تا سبزی تو را به رُخ تمامشان بکشم و کشیدم... چه مستانه میان درختانش راه می رفتم و در کنار تو... و تو را به رخ تمامشان می کشیدم...

خودت شاهدی چه شد... چگونه به تو نازیدم و وجودت را گل نشان تمام سبزی رنگ پریده شان کردم...

تو تابیدی و باغ بهشت شد... حتی برگ ها... تمام سبزی شان را وام دار نفس های سبز تو شدند...

روزی اینجا نوشتم: سه شنبه میان شاخ و برگ های سبز بهار ِ باغ می دویدم و می تابیدم و از تمامشان قول می گرفتم که بمانند... چرا که میهمانی عزیز در راه است که قرار است قبل از پاییز برسد...

نمی دانم آن روز این قرار را با چه کسی گذاشته بودم... شاید با دلم... یا خدایم... یا سبزی برگ های درختان...

اما همین قدر می دانم که خدایم نگذاشت شرمنده شوم... نگذاشت شرمنده ی تمام سبزی برگ ها شوم و نگذاشت که بدقول گردم...

که تا لحظه ی آخر دیدار باغ میسّر نبود و به یک باره...

و خدا را هزار هزار هزار مرتبه شکر که تا قبل از پاییز آمدی و سبزی تو را به رخ تمامشان کشاندم و بدقول نشدم...

تو آنقدر میان صحن و سرای دل و دیدگانم می تابیدی که غرق شدم... غرق ِ تو... و گفتی عاشق شدیم... و گفتم عاشق شدیم... و گفتی تمام شد؛ من و تو در هم غرق شدیم... و گفتم تمام شد؛ من و تو در هم غرق شدیم...

و یکی شدیم... سهممان یکی شدن بود و یکی ماندن و یکی خواستن...

سهممان بهشت شد و فارغ از تمام زمین و زمان...

انگار مُرده بودیم و برزخ، بهشت بود...

انگار رفته بودیم از این دنیا... روح هایمان را بر فراز ماه دیدیم... همان شب ِ رویایی... همان پنجره ی تنهایی هایم که تنها و تنها تو شاهدش شدی... همان بالکنی که شاهد تمام تنهایی ها و راز و نیازهای شبانه ی من بود... از همان جا فهمیدم که مُرده بودیم... دیدم که پَر زدند... روح هایمان پر زدند و رفتند تا ماه... تا زهره... تا ستاره ها... تا همان ها که تو نشانم دادی... تا گم شدن در آغوش تو و از ارباب گفتن و هق هق های مانده در گلویم...

تا اشک هایم بر شانه هایت 

تا برملا شدن رازها...

تا جان دادنمان در دل شب...

تا عاشقانگی هایمان و ارباب و آبروی تو که مرا کربلایی کرد...

تا گم شدن وجودم در وجودت که زیبا تمام ِ مرا می بلعید...

انگار جا شده بودم... در تمام ِ تو جا شده بودم...

همان جا... همان شب... همان وقت ها که نوزدهم شهریور رخت بربست و سرنوشت ورق خورد و بیستم شهریور آمد و هنوز دستانم در دستان تو بود...

همان شب مُردیم...

تمام غم ها مُرده بود...

همان شب خواستم که تمام شود...  تمام ِ نداشتن ها... تمام ِ فراغی که جان را می کُشد.. به صلّابه می کِشد و می میراند...

همان شب تو شنیدی حرف هایم را با خدا... تو تنها شاهد عاشقانه های من و معبودم شدی...

همان شب که لرزیدیم... در دل هم لرزیدیم...

همان شب با لذت ترین مرگ می شد اگر می رفتیم...

شهادت در شبی رویایی... غرق اویی که تمام ِ توست... تمام ِ اویی...

فاصله بی معناترین واژه ی هستی شده بود...

و کاش همیشه همینقدر بی معنا می ماند...

زمان اما... آنقدر تند می رفت که دلم می خواست برخیزم و تمام عقربه های جهان را نگه دارم... میلیاردها انگشت می خواست تا تمام ساعت ها را نگه داشت... و نداشتم... عاجزانه به ساعت اتاقم نگاه می کردم و او عاجزانه تر... چرا که تابع زمان بود و سرنوشت و دنیا...

چرا که تابع قانون و قاعده ی زندگی بود و باید که می گذشت...

و گم شدم... و گم شدی...

همان شب دیدی که گم شدیم...

گفتم تمام شد...

گفتی تمام شد...

و برای همیشه در آن شب ِ رویایی برای هم شدیم و به بهشت رسیدیم...

---

 

و یادت هست؟ روزی کتاب مصطفی مستور را برایم گشودی... چند روایت معتبرش را... تنها این را برایم خواندی و سراپا گوش شده بودم... و چقدر دلم می خواست به آخرش برسیم...

به دست هات رسیده بودم اما

به آخرش نه

که همان شب رسیدیم...

«

چند روایت معتبر درباره ی عشق

گفتی دوستت دارم و رفتی. من حیرت کردم. از دور سایه های غریب می آمد از جنس دلتنگی و اندوه و غربت و تنهایی و شاید عشق. با خود گفتم هرگز دوستت نخواهم داشت. گفتم عشق را نمی خواهم. ترسیدم و گریختم. رفتم تا پایان هرچه که بود و گم شد...

واین ها پیش از قصه ی لبخندِ تو بود...

جای خلوتی بود. وسطِ نیستی. گفتی: « هستم. » نگریستم، اما چیزی نبود. گفتم: « نیستی. » بازگفتی: « هستم. » برخود لرزیدم و در دل گفتم نه، نیستی. این جا جز من کسی نیست. بعد انگار گرمای تو در دل ام ریخت. من داغ شدم، گُر گرفتم تا گیج شدم. بعد لبخندی زدی و من تسلیم شدم. گفتم: « هستی! تو هستی! این من هستم که نیستم. » گفتی: « غلطی. »

واین هنوز پیش از قصه ی دست های تو بود...

وقتی رفتی اندوه ماند و اندوه. از پاره ابرهای هجر باران شوق می بارید واین تکه گوشت افتاده درقفسِ قفسه ی سینه ام را آتش می زد. و من ذوب می شدم و پروانه ها نه، فرشته ها حیرت می کردند

و این وقتی بود که هنوز دست هات انگشتان ام را نبوییده بودند...

یک شب که ماه بدر بود و چشم هاش را گشوده بود تا با اشتیاق به هرچه که دل اش می خواهد خیره شود، تو شرم نکردی و ناگهان با انگشتان دست هات هجوم آوردی تا دست هام را فتح کنی. انگشتان ات بر شانه ی انگشتان ام تکیه زدند و در آغوش آن ها غنودند. تو ترانه های عاشقانه می سرودی، من اما همه ترس شده بودم. چیزی درون ام فریاد می کشید. چیزی شعله ور می شد. شراره های عشق می سوزاند و خاکستر می کرد و همه ازا نگشتان تو بود. من نیست شده بودم. گفتی: « حال چه گونه است؟ » گفتم: « تو همه آب، من همه عطش. تو همه ناز، من همه نیاز. تو همه چشمه، من همه تشنگی. » گفتی: « تو همچنان غلطی. »

واین هنوز پیش از قصه ی نگاه تو بود...

فرشته ای پرکشید تا نزدیک تر آید و در شهود با ماه انباز شود. من به خاک افتادم. ناخن هام را با انگشتان ات فشردی و لبخند پاشیدی. گفتی: « برخیز! » گفتم: « نتوانم. » بعد ناگهان چشم هات تابیدند و من تاب از کف دادم. مرا طاقت نگریستن نبود اما توان گریستن بود. بعد تو اشک هام را از گونه هام ستردی. فرشته پیشتر آمده بود. من گویی در چیزی فرو می رفتم. گفتم: « این چیست؟ » گفتی: « اندوه! اندوه! » بعد فروتر رفتم. بعد تو دست بر سرم نهادی و مرا در اندوه غرقه کردی. فرشته از حسادت لرزید و بال هاش از التهابِ عشقِ من سوخت. گفتی: « حال چه گونه است؟ » دیگر حالی نبود. عاشقی نبود. عشقی نبود. فرشته ای نبود. هرچه بود تو بودی. بعد تو لبخند زدی و گفتی: « چنین کنند با عاشقان. »

»