روزی جاری می شوی... شبیه دل من...

هواللطیف...

باید سرت شلوغ شود! درست از بیستم شهریوری که نگاهم را به پای رفتنش ریختم تا به روشنای برق مانده در چشمانم، مسافرم برای همیشه به آغوشم بازگردد...

و حالا در این ده یازده روزه، چه جاهایی که نرفته ام و چه آدم هایی را که چندین و چند بار ندیده ام و چه اتفاقاتی که نیوفتاده...

خوب هایش همه از برکت حضور توست... همه از نفس های مانده در اتاقم است... یا بوی محشرت آنگاه که رج به رج عشق را بر سر و گردنم می پیچم...

از سمینار دکتر فرهنگ گرفته تا شروع جهنمی که ناتمام مانده و طعم گسش تمام خوشبختی آن دو روز بهشتی را می خواهد که ذره ذره از من بگیرد و نمی تواند... حتی اگر تمام ماه جهنم باشد و تمام سال و حتی اگر تا آخر زندگی جهنم بماند اما من در رویای همان روزهای بهشتی زنده ام و زندگی می کنم... نفس می کشم و خدایم را شکر می گویم و راه می روم و می خندم و سر به سوی آسمان امید خدایم دارم...

از آمدن خادمان حرم امام رضا گرفته تا آشنایی با آدم های جدیدی که شاید آینده ی کاری ام را تشکیل دهند...

از اولین جمعه ی نبودنمان... و سفرهای یکی دو روزه ای که دو جمعه است مرا از رفتن به باغ سرسبزی ها منع می کنند... باغی که آخرین بار با تو تمام راه و جاده هایش را نفس کشیدم و چقدر سخت است که این جمعه راهی اش باشم... 

از جمعه ی هفته ی قبل و دیدن رنگین کمان پس از سال ها... و غرق شدن در بطن آب هایی که سر و رویم را غسل می دادند... فرخ شهر...

تا دو سه روز پیش که در دل یکی از زیباترین دهکده های تفریحی اصفهان بودم... 

چادگان...

آنجا که آب سد هم کم شده... آنقدر که در دل دریاچه راه میروی... و کاش که می شد خانه و کاشانه و شهرهایمان هم مثل دهکده ها بود... کلبه کلبه و ویلا ویلا و پر از شیب و کوه و سرازیری و بالا بلندی...

و ماهی که عجیب در ظلمت شب می درخشید... آنقدر که داغ دل مرا تازه می کرد...

ماه به من می نگریست و من در خیالم به ماه خودم...

آنقدر از هوای آلوده ی شهر و قیل و قالش رها شده بودم که حتی جهنم مانده در بطن روزهایم هم یادم رفته بود...

و به این می اندیشیدم که کارم از گریه گذشته که به همچنان می خندم... و می خندانم...

اصفهان آنقدر زیباست که حتی اگر تمام آب ها را هم بر تمام زاینده رودش ببندند و به دست فنا بسپارند، باز هم چیزی از زیبایی اش کم نمی شود...

فقط گرد پژمردگی بر تمام شهر می ریزد...

تمام بیدهای مجنون شده را... تمام کاج ها و سرو ها و گل و گیاهان لب زاینده رود را...

تمام آدم هایی که هر روز بارها و بارها از سی و سه پل و پل خواجو و فردوسی و مارنان و فلزی و شهرستان و... عبور می کنند و هر روز و هر ساعت و هر لحظه می میرند... با پریدن برق نگاهشان... با علف زاری که کف زاینده رود را گرفته... با بی آبی روزهایی که هر روز سخت تر از روز دیگر می گذرد...

محال است در اتوبوس باشی و وقتی از پل می گذرد آدم ها با حسرت به زاینده رود خشک شده نگاه نکنند...

محال است میان چند نفر حرف آب و نداشتنش پیش نیاید...

محال است کسی بخندد...

حتی اگر حالت خوب ترین هم باشد، درست با دیدن کف قاچ خورده ی زاینده رود، می میری... خشک می شوی...

لبخند بر لبان مشتاقت می ماسد...

برق از دیدگان پر امیدت رخت برمی بندد...

و هر لحظه به این فکر می کنی و روزی شاید دوباره جاری شود و تمام شهر در رود بریزند و ذره ذره آمدن آب را جشن بگیرند و دوباره جاری شود و باران بیاید و تو شاید آن زمان هم تنهای تنها از ناژوان تا مارنان و فلزی و پل شیری و سی و سه پل و خواجو و پل چوبی و همه و همه را گز کنی و خیس شوی...

خیس باران

خیس خدا

خیس آرامش

خیس عشق

خیس اصفهان

خیس لبخند اصفهان

خیس طراوت و شادابی که روزی دوباره به این سرا بازخواهد گشت...

و کاش می شد که آن زمان، من هم شبیه آن فرناز نام آن روز بارانی آن روز فروردینی آن سال بهشتی باشم...

این روزها کتاب *ضد* فاضل نظری همدم خلوتم شده...

هدیه ای از او که بهشت را برایم به یادگار گذاشت

شاید فقط عاشق بداند "او" چرا تنهاست

کامل ترین معنا برای عشق، تنهایی ست

                                                                                                     فاضل نظری