بوی یاسی دیگر

هواللطیف...

چند روزیست انگار به یک روز عجیب نزدیکم! روزی که همین اواخر مهر نمی دانم پارسال بود یا سال قبلش یا حتی سال قبلترش!

اما هر روز که تقویم را می بینم بیست و هشت... بیست و نه... سی مهر... و دلم می لرزد...

انگار سالروز اتفاقی ست که هنوز نیوفتاده! میان گرد و غبار مهر امسال که بی باران آمده بود و بی باران هم دارد می رود...

همین امشب که آبان از راه می رسد و چقدر زود یک ماه از پاییز گذشت... انگار همین دیروز بود که اول مهر بود و در ترافیک سرسام آورش مانده بودم و یک ساعت دیرتر به کلاسم می رسیدم...

در پس این همه جستجوهای دلم رسیدم به سال قبل... درست سی یم مهر سال قبل که اجابت شده بودم در باران...

محال است یادم برود!!!

سال قبل را...

و تمام شمایی که اینجا بودید هم یادتان می آید: اجابت شدم در باران

یادش بخیر... درست پارسال بود که تمام خانه بوی یاس می داد و سبزترین صلوات هایی که می شمردم... با تسبیح های سبزی که شش ماه بعد درست روبروی ضریح امام رضا یکی از همان ها هدیه ی مولایم شد به من... و حالا جایش امن امن است...

درست پارسال  سی یم مهر بود که تمام همسایه ها گرد هم جمع شده بودیم و برای سلامتی دختر همسایه مان دعا می کردیم... صلوات می فرستادیم و امن یجیب می خواندیم...

دختر همسایه مان که پنج ماه بعد از آن روز برای همیشه از تمام این دردها خلاص شد و تا آغوش خدایش پرید...

آن روز میان صلوات های سبزمان بود که آسمان رعدی زد و بارید... یادم هست ادامه ی صلوات هایم را زیر باران فرستادم... روی بالکن و خیس خیس شده بودیم... من و تسبیح و دعاهایم...

و چقدر بهترین حس دنیا بود و در دلم اجابتی عجیب افتاد...

نمی دانستم اما این اجابت رفتن دختر همسایه مان به دیار باقی ست...

او که تا دو سال پیش سرحال و بشاش بود و همیشه می خندید... همیشه صبح ها می دیدمش و پر از حس خوب بود...

به یکباره سردردهایی که تمامی نداشتند و توموری بدخیم و هفت هشت ماه در بستر افتادن و هوشیاری اش را به کل از دست دادن و زمینگیر شدن و از تمام گناهان پاک گشتن و در آخر هم رفتن....

زندگی عجیب ترین بازی روزگار است...

دوسال پیش همین روزها شاید مثل من و تو و تمام این آدم ها زندگی می کرد و هر صبح به سر کار می رفت و عصر برمیگشت و ...

آن روزهایی که با مرگ گلاویز شده بود... یادم نمی رود آن روزها را... آن دعاها را... آن باران عجیب را و آن همه صلوات را...

باران که می بارید حال و هوای دیگری در دل ها به پا شده بود... همه می گفتند خوب می شود... خوبِ خوبِِ خوب...

و او نزد خدایش خوب شد...

آن روز که عید نیامده بود و اواخر زمستان بود و تا سال تحویل بر سر سفره ی خدایش نشسته بود...

این شش هفت ماهه آنقدر شبیهش را در جای جای زمین دیده ام که ماتم و مبهوت...

مکه

کربلا

حتی گاهی میان فوج آدم های چهارباغ و فردوسی و هزار جای دیگر زمین...

روحش شاد و یادش گرامی باد...

امروز هم سی یم مهر است و مهر حتی به بدرقه هم نبارید... خشک ِخشک و پُر از گرد و غبار و خاک و هوایی آلوده دارد تمام تقویم ها را می گذارد و می رود...

کاش می شد بار دیگر اجابت شد...

در باران اجابت شد و همان خوبی که خدا برایمان رقم زده سهم لحظه هایمان می شد...

و خوبی های خدا همیشه مرگ نیست

گاهی شاید بهترین زندگی هاست...

و گاهی رسیدن به آرزوهایی که محالند

محال محال محال...

گاهی هم حتی فردای خانه ی ماست

که دوباره همه جا بوی یاس می گیرد...

فردا که خانه مان پُر از سبزترین سبز ها و رنگین ترین دعاهاست....

فردا که جشن علی ِفاطمه است و غدیر مولود کعبه

دوباره خانه مان پُر از خوشبوترین یاس ها می شود و

کاش بارانی دیگر ببارد و

در بارانش باز هم اجابت شویم...

کاش اینجا بودید و زینت مجلس سبزنشانمان...

+کم بودن مرا ببخشید

 برای خودم هم وقت ندارم این روزها....