شده ام تصویر مجسّم کرب و بلای تو...

هواللطیف...

میان زمین و آسمان می چرخید

و من در حسرت یک دم پسر بودن برای این روزها...

برای گرفتن بیرق رفته تا آسمان سبز و سیاه یا حسین و یا ابوالفضل...

و چرخاندنش...

رقص مرگی میان سیاه ِ شب های محرم...

هلال ماهی که در هاله ی ابرهای تیره ی تار پنهان می شد و

از زمین و زمان غم می بارید...

پرچم ها در هم

تو در تو

می چرخیدند

گرد هم می پیچیدند و من

میان سرگشتگی خودم حیران به کنجی خزیده بودم...

کاش می شد بیرقی به این عظمت را چرخاند...

و در پناه نام حسین تا همیشه ایمن شد...

قصه از همان جمعه شب شروع شد...

زمینیان طبل و شیپور به پا کرده بودند

و زنجیرها تا آسمان می رسید...

و من با هر کوبه می رفتم و بازمی گشتم...

قصه ی محرم امسال شده سکوت و نگاه و سرگشتگی...

شده ام تصویر مجسّم کرب و بلای تو...

مداح می گوید قتلگاه و من می روم تا غرفه های به خون نشسته ی کربلا...

مداح می گوید علقمه و من می روم تا حرم عباس...

مداح می گوید خیمه گاه و می روم تا خیمه هایی که کمی دورتر از تلّ زینبیه اند...

مداح راستی می گوید تلّ زینبیه و همان جا می میرم...

جان می خواهد...

جان می خواهد که تلّ زینبیه را دیده باشی و تمام کرب و بلا را قدم زده باشی و تصویر مجسّمش عاشورایی دیگر را جلو چشمانت به پرده بکشد و تو بروی تا مرتفع ترین جای تپه...

درست گوشه کنار های میدان مشک ایستاده ای و تمام و کمال آن روزها را به جنون نشسته ای...

تمام قصه ها و روضه ها و هر چه می دانی همه پشت سر هم رژه می روند و تو تمامش را می بینی... و می شنوی...

..............

......

این روزهای محرم عجیب گیجم...

یا میان خیمه هایم و به جای تمام عمارت ساخته شده ی حالا چند چادر می بینم و خیمه ی حسین و عباس و زینب و حتی حجله ی قاسم را...

یا از خیمه گاه تا تلّ و تپه های زینبیه را پیاده می روم و می لرزم که هنوز جای پای خاتون کرب و بلا مانده بر این جاده های خاکی...

این روزهای محرم انگار روی زمین نیستم...

کمی باید گوشه ای بنشینم و فکر کنم که کجایم...

کمی باید پاهایم را به زمین بزنم تا وزن ِ بودنم را حس کنم...

زمین می چرخد و من...

من می چرخم و زمین...

و تمام هستی در عشق حسین خلاصه می شود...

حسین...

او که عرش بالای شش گوشه اش بنا شده و کافی ست در آن کنج مقدس سرت را تا آسمان بالا بری و عرش را طلب کنی...

......

............................

محرم امسال مثل هر سال نیست...

محرمی مانده برایم با تصاویری مجسّم...

حتی همین دیشب و هیئت هر ساله ای که میهمان خانه یمانند هم مثل هر سال نبود...

و دیشب که برای چند ثانیه مرگ را به تجربه نشستم و گیج بودم و گیج تر شدم...

فرصتم این روزها کم است...

فرصت برای چه و که و کجا را نمی دانم تنها می دانم که فرصتم این روزها کم است...

و گیج و سرگشته به دور خودم می پیچم...

حسین جان...

می شود در پناه عشق تو نفس کشید؟

+شب تاره

بی قراره...

دلی که چاره نداره....

نفسم مونده تو سینه...