غریب مانده! اینجا! من!...

هواللطیف...

چه سرّی بوده که هنوز در صبح تاسوعا مانده ام را خدا می داند...

اولین محرّم پس از کربلا بود

آرام و آهسته آمد و مرا هر روز بیشتر از قبل در خود می پیچاند و می برد...

هر گوشی صدای باد را نمی شنود...

تا صبح تاسوعا و تکرار قصه ی هرساله ی من...

خانه مادربزرگ و این تاسوعا اما با هر دسته که می آمد می رفتم و با هر زنجیری که به هوا می رفت می آمدم...

هر کوبه لرزه ی غصه بود بر قصه ی کرب و بلا و هر سنج بانگ سفر بود و داغ فراق...

آری

امسال بیشتر از یک سال بزرگ شده بودم و درست زیر خیمه و کنار همان بخاری ها می نشستم و تعزیه ی شکفتن شکوفه ی شهادت نوگلان باغ حسین را می دیدم و استواری علمدارش عباس با وفا را...

کاش تنها نبودیم...

میان همان پیاده روها و روی همان سنگفرش ها بودم و زیر باران نم نم خدا و خورشید و ابرهای سردرگم می رفتم و چادرم پولک باران ِ خدا شده بود...

حتی شب ِ عاشورا و میهمان خانه ی سوت و کور مادربزرگم و تکرار تمام خاطره های کودکی و بوی یاس مادربزرگم که هنوز عمیق که نفس می کشیدم به مشامم می رسید...

مادربزرگم اما گاهی بوی گل محمدی می داد و گاهی یاس بنفش...

گاهی بوی کباب می داد و گاهی حنا...

مادربزرگم همیشه بوی گل می داد... بوی خوب... بوی یا ابا صالح التماس دعا هر کجا رفتی یاد ما هم باش...

مادربزرگم بوی شب های جمعه و بوی کمیل می داد...

مادربزرگم بوی حسرت کرب و بلا را می داد و در این حسرت تا خدایش پر کشید و رفت...

چقدر جای بعضی آدم ها همیشه ی همیشه خالی می ماند...

صبح ِعاشورا و چشم باز کرده بودم میان آن همه شیشه های رنگی زیبا و حس طراوتی که هنوز چراغ این خانه می سوزد و نور می دهد...

قصه تکرار می شد و قصه ی هر ساله ی ما و دسته های عزاداری و خیمه ها و چای های خیمه و دوسالی ست که ظرف های غذای ظهر تمام عاشقان حسین را می شوییم و جانمان را به عشق حسین سند می زنیم و روانه ی زندگی می کنیم...

شبی که با حسرتی هرساله به خانه بازمی گردیم و چه خوب که هنوز تمام نشده...

شام غریبان هایی که من نیز از خیمه ی امن کودکی هایم آواره می شوم و تمام بارگاه دلم می سوزد...

محرم و کرب و بلا با شام غریبان تمام نمی شود که تازه اول سیاهی هاست.... ابتدای غریبی و داغ دل...

شروع جهاد زینب و سجاد و بچه هاست...

و هنوز در همان صبح تاسوعا مانده ام و نمی رود

محرّم

از جانم نمی رود

اکنون ادامه ی راه است

و من اینجا مانده ام نالان و تنها...

+ کاش داشتنت سهم همیشه ی من بود....