سرمای زندگی...

هواللطیف...

میان هزار کار انباشته ی این روزهایم که تا خود خود خود روز و ساعت و دقیقه ی نود تحویلشان طول می کشد، نشد که نیامد و ننوشت...

همین که نیایی، کلمه ها می آیند و پاییزی که باد بی باران امسالش تمام برگ ها را به صلابه کشیده و ناجوان مردانه می اندازد...

نمی شود دید مرگ برگ هایی که روزی اولین شکوفه اش را با دلت جشن گرفتی و حال سکوت کنی...

نمی شود نگفت فصل ها بی برنامه ترین بخش زندگی من شده اند...

منی که پاییز سال پیشم بهار شد و زمستانش پاییز و بهارش تابستان و تابستانش بهار و پاییز امسالم پاییز...

درست مثل همین درختانی که باد بر جانشان می کوبد و برگ ها رنگ پریده تر از همیشه آنقدر می مانند تا خشک شوند... تا آخرین نفس مقاومت و ایستادن در آسمان و در آخر با هایی و هویی می ریزند... می میرند... زیر پای بی رحم زمانه خرد می شوند و شاخه ها همه در شرمی بی مانند از عریانی به خواب پناه می برند...

و من که مست نجابت شاخه هایم...

منی که بهار میوه دادم و تابستان به شکوفه نشستم...

منی که پاییز امسال به تمنای بهار پوسیدم و حالا که دارد تمام برگ های وجودم خشک می شود و میریزد و جسمم چون شاخه های عریان و نحیف درختان همواره ایستاده و هزار بار با هزار باد و بوران و طوفان خم شده و هنوز تسلیم سرنوشت بد نوشته شده ی این روزها نشده...

که اگر بشود...

فکر کن!...

می شود تکه چوبی خشک شاید زیر پای عابری که به شوق زندگی می دود

یا تندسی خوش تراش که با تلنگری می افتد و می شکند و تمام زمین را به زمینیان می سپارد و می رود...

یا دسته ی فرفره ی بچه ای از نسل دهه ی اندرویدی ها که تمام پاکی و معصومت بچگانه شان به دست بیگانگان به باد می رود و کسی نمیفهمد که این نهایت تاریکی فکرهای تسلیم شده است

و کجاست آن روشن فکری های نابی که نداشتمشان....

بگذریم

قصه قصه ی درخت ها نیست

حتی قصه ی بچه های این نسل و افکار و نگرش ها هم نیست...

قصه ی برگ های زرد شده و تکه چوبی که هنوز بر فراز آسمان ایستاده هم نیست

قصه قصه ی زندگی ست...

قصه ی خود من است...

من که نه از نسل پری زادگانم و نه از تبار زری پوشان...

نه دامن حریر دارم و نه تور سپید و نه موی کمند چون دم اسبان تیزپا

نه تنگ بلور دیده ام و نه سنگ صبور یافته ام و نه کفش پاشنه بلند نوک تیز به پا کرده ام...

حتی یادم نمی آید هیچ گاه گنجی یافته باشم و یا در کوچه پس کوچه های گم شده ی زمین به خانه ای شکلاتی رسیده باشم...

سال هاست که دلم طعم تمشک های آن دخترک کوچک قصه ها را چشیده و هیچ گاه نخورده ام...

و تمشک را راستش را بخواهی حتی با چشم هایم ندیده ام...

نه دختر کوهم که قهرمان باشم و نه دختر دریا که مهربان...

نه دختر زمینم که سخاوتمند و نه دختر آسمانم که رها و بی کران...

منی که از جنس خاکم و بنده ی خدایم...

و خیلی عادی

عادی تر از آنی که فکر می کنی

که فکر می کنم

بسان تمام دخترکان عادی دیگر میان زمینی می چرخم و می گردم و راه می روم که مرا در زمستان رویاند و از همان روزها سرمای زندگی را با جانم عجین ساخت که این روزهای بی مهری و سردی سرنوشت را تاب بیاورم...

من تنها دختری بوده ام که خود را میان تباری از جنس رگبار آرامش باز یافته ام...

و کاش همان سال پیش تمام موهای سرم را حنا بسته بودم...

+ همچنان صبح و شبم یکی شده

به مهرتون ببخشید نبودنم رو...