این سکوت پیوسته...

هواللطیف...

این سکوت پیوسته، ماضی و مضارع استمراری پاییز من شده...

میان طبیعت خدا که قدم می زنم شکوفه ی احساسم غنچه می کند و تا آخر جاده گل می دهد اما در عطش افتاده به جانم آرام آرام تا رسیدن به اتاقم و اینجا پژمرده می شود و خشک و می ریزد...

و من می مانم و جای پای گلی که دیگر نیست...

پاییز را به آذرش دوست دارم... آذری که امسال رنگپریده تر از همیشه به گوشه ای خزید و تقویم روزهای مرا به حال خود واگذاشت...

نه بارانی آمد تا گل احساسم زنده شود و نه حال خوشی که مرا از خود بی خود کند و بروم تا قشنگ ترین واژه های زندگی...

طیف طوماری ماه هایی که گذشت، فصل خزان ِ بهار زندگانی ام شده و رد نمی شود... رد نمی شود تا پس از خوابی عمیق، نوید بهار دهد و بشارت بابونه های ناز...

اینجا هر روز می بُرم...

هر روز بیشتر از قبل با تک برگ های مانده از شاخسار زندگی وداع می کنم و می ریزم... با هر کدامشان هزار بار در آسمان بی کران هستی چرخ می زنم و می افتم...

و عابری شاید

سر

به

هوا!

بر شیره ی خزان زده ی جانم

مُهر ِ عدم می زند و هزار تکه می شوم...

و این سکوت که سرآغاز نگاه هایی تا آن دورها شده... دورترین جایی که می شود دید... و غرق در افقی بی آب... بی دریا... بی باران...

افقی از جنس طلوع...

طلوع خیالبافته ی زری نشانی که در پس پلک هایم می دمد و مرا به دورترین جایی که می توان نگریست، می برد و لحظه هایی را در خیال انگیز ترین خاطرات ِ ساخته نشده غرق می سازد...

هرچند که دست و پایم بسته به تن نحفیفم است اما روح و خیال و رویا اگر نبود، من و اسارت خشک زمین در هم به فنا می رسیدیم...

که رویاهای شبانه شاه کلید نقض جاذبه ی زمینند...

به تو رسم پرواز می آموزند و به راستی که می پری...

یا بر خاکی ترین جاده های ماضی های بعید آن دورهای دور، طواف می خوری و محو آدمیان پیشینی... که چه زیبا و سخت... سخت، زیبا می زیستند...

به همان جوی آب گلالود در خانه هایشان راضی بودند و زندگی جاری بود... اکسیژن نوربازی می کرد و باران می رقصید...

و اگر روح نبود... و چیزی که نه روح است و نه جان! اما هست، نبود، هیچ چیز نبود... هیچ کس نمی ماند... روی این زمین سراسر جاذبه ی سخت شده زنده نمی ماند...

گاه آدمی رهایی می طلبد... از آن جنس رهایی های خوب

رهایی از قید و بندی که دستاویز زیستن شده و کندن از هر آنچه که هست...

گاهی آدمی چون من به جایی می رسد که تمام آذر ِ خوبش، پژمرده تر از همیشه همچنان ایستاده رو به سوی نور، سر بر خاک می ساید و در سکوتی محض، تنها و تنها و تنها خدایش را می خواند...

او که عالم به تمام این روزهای سرد و سنگین است...

و حق دارم که بایستم و بگویم

این سکــوت پیـــوسته، مـاضی و مضـارع استــمراری ِپــاییــز مـن شــده...

رگبار1:

پنج شنبه بود که صبح تا شبم با یک عالمه دانشجوی معماری گذشت

و جمعه که میهمان مولایم حسین علیه السلام بودم و سوگواره ی نمایشی بیرق عشق...