آخرین تیر....

هواللطیف...

بنویس!

از چه؟

گاهی سکوت تو نه فریاد! که کم کم بی صداترین پژواک عالم می شود و حتی واژه ها و احساس زنانگی ناب درونت نیز تو را به دست سرنوشت می سپارند و می روند...

رسالت کلمه ها هم زمان و مکانی خاص را می طلبد که دست من و تو نیست...

هر کلمه رسول ِ عمیق ترین ناگفته های مانده در دلی تنهاست... و شاید هم تنها، نه!

دلی که دل باشد...

آری

دلی که دل مانده باشد...

بنویس!

از چه؟

از همان سکوت پیوسته ای که ماضی و مضارع استمراری لحظه های تو شده...

از سکوت...

سکوت را باید دید 

در تمام این روزها باید در چشمانش خواند... چشمانی که حالا چند روزیست به بهانه ی مریضی سختی که گرفته بی فروغ ترین چشمان دنیا شده اند...

چشم ها هم می میرند...

و من که در آینه گاهی از تلزّی شان می لرزم و آرام آرام...

آری

آذر خوب من! 

هر چند روزهای آخرت در بستر بیماری گذشت و سکوت محض شده بودم، هر چند سخت ترین روزها را گذراندم و هنوز هم تمام نشده، و هرچند این روزها را ساعت به ساعت و ثانیه به ثانیه می گذرانم اما هنوز هم یکی از هزار ماه دوست داشتنی منی...

و امروز که می روی و نه یک ماه که یک فصل را صلانه صلانه بر دوش می کشی و بار و بنه بر می بندی، آمده ام تا خاطره های خوب آذری که آذر را برایم آذر کرد را پس بگیرم و تمام این روزهای بد شده را به تو بسپارم تا دور شوی... ببری همان سرزمینی که هیچ کس نیست...

شاید زمستان ِ عریان ِ من، باوفاتر از زیباترین و گرمترین و عاشقانه ترین فصل های سال باشد...

آخر زمستان با من ِ زمستانی، سر ِ دوستی دارد...

هرچند سپیدی اش سال هاست از آسمان بالای سرم رخت بر بسته اما خدا را چه دیدی....

شاید...

آخرین تیر در تاریکی این روزها باشد...

رگبار1: از آن مریضی های سختی که سالی یکبار را میهمان تمام وجود من می شوند...

این سوز ِ بی برف و باران، کار دستمان می دهد...

از آن کارهای کارستان!!!

رگبار2: در این روزهای جامانده از زائران کرب و بلا، شب و روزم یلداست... 

یلدای امسال... کمی، به قدر دل هایی که تمام این دو ماه را به ماتم نشستند، مراعات کنیم...

مراعات حال دل خاتون کرب و بلا و سجاد ِخیمه ها که پس از عاشورا شب و روزشان یلدا شد...

کلیپ پیاده روی تا سرزمین عشق...