یلدایی غریب...

هواللطیف...

چه یلدای غریبی ست امشب...

هر سال یلدا که می شد خانه ی مادربزرگم جمع می شدیم... حتی در این هشت سالی که دیگر چراغ خانه ی قدیمی شان روشن نیست...

امسال هم شب ِ جمعه بود که جمع شدیم اما این مریضی و حال بدی که داشتم نگذاشت یلدا ادا شود...

پارسال را خوب یادم هست... آنقدر شلوغ بودیم که نمی شد حتی رادیو هفت را دید... من و پسر خاله ام تنها بینندگانش بودیم اما نمی گذاشتند... آنقدر صدا در صدا بود که حد نداشت و پس از آن هم کنترل دست بچه ها افتاد و ناکام ماندیم!

تا یادم می آید آمدن زمستان را با خاله ها و دایی ها و بچه هایشان جشن می گرفتیم...

انارهایی که دانه می کردیم و ظرف های آجیل همیشه پُر و میوه ها و هندوانه ای که گل سر سبد سفره بود و میوه ای که بومی شهرستان آن هاست...

سِبری...

از آن میوه های ناز دار و خوشمزه ای که شب های چله سفارشی می گرفتند...

یلدایمان فال حافظ هم داشت... من و دختر خاله ام برای تمام آدم های آنجا که می خواستند فال حافظ می گرفتیم و تعبیرش را می خواندیم...

حتی آن سال ها که پدربزرگم زنده بود... مثلا چله ی سال هشتاد و چهار یا هشتاد و پنج که آخرین روزهای عمرش بود...

زیر همان کرسی قدیمی مچاله می شدیم و روی کرسی میوه ها و آجیل شب چله بود و چقدر خوش بودیم...

همان روزهای دبیرستان هم پر بودیم از دغدغه و مشکلاتی که جای خودش را داشت و به قدر کافی سخت و طاقت فرسا بود اما همین که در حیاط خانه ی مادربزرگ آخر هفته ها می دویدیم و بازی می کردیم و همه با هم بودیم، خودش خیلی بود...

همین که مثل حالا در این آپارتمان های قد علم کرده نبودیم هم خیلی بود...

باران که می آمد دورتا دور حیاطشان می دویدم و شعر می خواندم... روی حوض وسط حیاط می ایستادم و دختر خاله ام فیلم می گرفت...

آن روزها دومین کسی بودم که در مدرسه موبایل داشت... گوشی اش دوربین دار بود و می شد با آن عکس گرفت...

یادش بخیر...

و از آن همه سرما خیس خیس زیر کرسی پدربزرگم قایم می شدم و گاهی هم لبه ی انگشتانم به منقل زیر کرسی می گرفت و می سوخت...

همان لحاف چهل تکه ی قشنگی که روی کرسی بود برای تمام زندگی بس بود تا حال خوش شب چله را به آدم بدهد...

و نفس های پر برکت پدربزرگ و مادربزرگم که حالا سال هاست هر وقت به خانه شان می روم سراغشان را از در و دیوارهای تنها شده می گیرم...

میان شب چله پارسال و امسالم از زمین تا آسمان تفاوت است...

به حرمت اربعینش امشب خانه ی مادربزرگم خاموش خاموش است و هر کداممان در اتاق هایی که حکم قفس دارند آرام نشسته ایم...

نه از آن انارهای دانه به دانه خبری هست و نه هندوانه های شتری بریده شده و نه آجیل هایی که تنها در میهمانی ها خوشمزه اند...

نه از کرسی پدربزرگم خبری دارم و دست های چروک مادربزرگم را میابم...

امشب سوت و کورترین یلدای عمرم شده

نه صداهای درهم و تو در تویی هست

نه شوخی ها و شیطنت ها

نه بازی ها و سر به سر هم گذاشتن ها

نه سر فال گرفتن چانه زدن و نه حتی نگاه ها و نفس ها و صداها و آدم هایی که گرد هم در مداری گرد نشسته باشند...

امشب منم و

آن روی تیره ی زیستن و

شب و روز یلدا شده ی دلم و

فــال حــافظی تنــها در دستم و

یلــ ـ ـ ـ ـ ـــدایی غــ ـ ــ ـ ــریــبـــــــــ...

غریب تر از همیشه

زمستان می آید

سلام زمستان من

نجیب زاده ی عروس آسمان...

یک اتفاق خوب!

قبل از انتشار این پست گوشی ات زنگ می خورد... دخترخاله ات... همان که باهم فال حافظ می گرفتید...

کلی غر می زند که حتما داری برای زمین و زمان فال می گیری و در آخر خودش را لو می دهد که فقط کم مانده برای خواجه حافظ شیرازی فال بگیرد:دی

برایم فال گرفته بود... و عجیب چسبید

بهتر از پارسال آمد...

کاش خوب شود و خوب بماند...

کلید گنج

مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

که اعــتراض بر اســرار عـــلم غـــیب کند

کمـــال سر ِّ محــبت ببیــن نه نقص گنـاه

که هـر که بی هـنر افتد نظر به عیب کند

ز عـطر حـور بـهـشت آن نفس بر آید بوی

کـه خـاک میـکده ی مــا عبیـر جیــب کند

چنــان زنــد ره اســلام غمــزه ی ساقی

کـه اجتــنـاب ز صهــبا مگــر صهیــب کند

کلیــد گنـج سعــادت قبـول اهل دل است

مـبـاد آنـکه درین نکـتــه شـکّ و ریــب کند

شبــان وادی ایمــن گهــی رسـد به مراد

کـه چنـد سـال به جان خدمت شعیب کند

ز دیــده خــون بچــکاند فســانه ی حافظ

چــو یــاد وقــت زمـان شباب و شیب کند

کاش می دانستم آن راه راستی که می گوید کدام است...

راه راستی که کلید گنج سعادتم در آن نهفته

قبول اهل دل...