خواب عمیق

هواللطیف...

چند وقتیست نوشتن برایم سخت شده، نه اینکه حرف نداشته باشم یا کلمه پیدا نکنم! نه! فقط نمی آیند... روی این صفحه ها نمی نشینند و میان انگشتانم نمی چرخند.

گاهی شده چند دقیقه و یا حتی یک ربع و نیم ساعتی تنها دستانم بی حرکت روی کیبرد مانده اند و نگاهم به سپیدی صفحه ی روبرویم... و هزار حرف نگفته و هزار اجازه ی داده نشده به صدور کلماتی که اجازه آمدن ندارند...

نه تنها اینجا که در روزهایم و کارهایی که منتظر منند هم بی حوصلگی از سر و رویم می بارد

بسان درختان زمستان می مانم که بی برگ و بار تنها خوابیده اند... برف بیاید یا باران یا باد و طوفان فرقی نمی کند... آنان در خواب ناز زمستانی چنان خوابیده اند که سنگ هم از آسمان ببارد شکوفه نمی دهند... گل نمی کنند... برگ و بار نمی گیرند...

خوابند... خواب...

و این خواب جز قانون طبیعت شده و کسی با این درخت ها کاری ندارد تا زمان خودش

کاش این روزها هم کسی با من کاری نداشت

کسی از من شادی طلب نمی نمود

حال خوب و حوصله

کاش کسی به من نمی گفت چرا باز کشتی هایت غرق شده...

آری

زمانی کشتی های دریای زندگی ات نیستند... شاید غرق نشده باشند اما گم شده اند... میان دریای عظیم زندگی گم شده اند و نه خبری... نه اشاره ای...نه نشانه ای...  نه ردّ موجی... هیچ...

همیشه که نمی شود خندید... گاه در نگرانی های بی اندازه ات آنقدر غرقی که نای حرف زدن هم نداری چه برسد به حوصله های پولادین برای زندگی... برای حرف زدن... برای خندیدن... برای سر به سر گذاشتن و شوخی کردن

گاهی دلت می خواهد بخوابی

در بیداری بخوابی

ایستاده بخوابی

راه بروی و بخوابی

وقتی کاری از دستان کوچکت بر نمی آید

وقتی از دورترین دورها تا آنجا که چشمانت کار می کند ردی از کشتی های آرزو نمی یابی

وقتی بی حوصلگی از سر و روی خودت و واژه هایت می بارد

تنها می خواهی که بخوابی

و این روزها راحت تر از همیشه می خوابم

همین که سرم به بالش می رود

همین که شب می شود

می خوابم

با خواب هایی عجیب...

راحت می خوابم اما راحت خواب نمی بینم...

تنم بسان این روزهای سرد زمستانی هوس یک خواب عمیق کرده... یک خواب عمیق ِ بی خواب 

تا قدری نیرو بگیرم برای زیستن