نامشخص!...

هواللطیف...

حکایت من حکایت صخره های باران زده می ماند... و یا دشت های هرس شده...

حکایت پریزادگان شهر تنهایی می ماند و آغشتگی اندوه و خاطره و باران...

حکایت....

بگذریم!

راستی!

یک وقت هایی هست که آدم دلش می خواهد خودش را، تمام ِ خودش را جمع کند، بردارد و برود در غار تنهایی اش چند صباحی را به شب برساند و عزلت اختیار کند...

مدتی نیستم...

بی دلیل... بی علت... و به هزار دلیل و علت...

تنها مشکوکم...

مشکوک به زیستن!!!...

                                                                            بدرود...