روز آمدن ِ من!

هواللطیف...

جاده بود

بی انتها،

سکوت بود

رویا،

آرام بود

باران،

شیشه بود

بخارها،

نفس بود

انسان،

پنجره بود

تکیه گاه،

و می رفت... تمام جاده ها را در باران و صدایی که می خواند، رویایی که پر می کشید، بخارهایی که نوشته می شدند، سری که تکیه داده بود و با هر چاله و دست اندازی محکم به یک شیشه ی صاف اصابت می کرد... آرزوهایش هم! و رویاها...

کوه بود... استوار و جایی ثابت دست در دست هم ایستاده بودند و ما می رفتیم. من می رفتم. ذهنم می رفت. دلم می رفت. رویاها می رفت. خواسته ها می رفت. زمان می رفت. ثانیه می رفت. خورشید می رفت. ابر می رفت. زنــدگی هم می رفت...

تا یک سجاده ی سبز... یادگار بین الحرمین... و اشک هایی که آمدند. غم هایی که آمدند. غصه ها. از دست داده ها. و دست هایی خالی که آمدند. روی سجاده تا خـــدا...

صبح شد... و هر چی خواستم که برود، آمد! هر چه دورتر، نزدیک! و صبح صدای تیک تیک تیک پیامک هایی که همه حاکی از خبری بود در راه...

دوباره بیست و نهم بهمن شده بود... روز عشق... روز ثبت نام یک رشته ی جدید... روزی که دوباره از نو! آری از نوی نو متولد شدم و آمدم...

حالا درست بیست و چهار سال و یک ساعتم شده...

و پنج ساعت هم از تولد راهی جدید، ثبت نامی نو، رشته ای که دوستش داشتم، می گذرد...

آری!

آنقدر رفتند و آمدند این دو روز

با تمام خاطره های گذشته

با حرف هایی که هنوز گوشه کنارهای دلم مانده اند

با سکوت این چند روز من

و یا روزهایی که شاید اگر ثبت می شدند دلتان به حالم می سوخت و همیشه از ترحم متنفرترین بوده ام...

نه شوق در کلمه هایم جاری ست

و نه ذوق در دانشجو شدن دوباره ام...

اصلا هر کاری می کنم که ته دلم را خوش کنم، راه نمی آید...

حتی امروز که همیشه برایم خاص ترین روز دنیا بوده و نمی دانم هست یا نه

راستی

تبریک تو کجا ماند که نرسید؟؟؟...

دلم از آن تولد های بچگی می خواهد... تمام خانه پر از زرق و برق و بادکنک بود... پر از میهمان... پر از کادو... یک کیک تولد بزرگ و شمع و فشفشه های رنگارنگ... با همان عزیز من گل من تولدت مبارک ها و بیا شمع ها رو فوت کن تا صد سال زنده باشی و چشم هایی به مهر و دست هایی به گرمی و آغوش هایی به مهربانی...

کسی خبر ندارد از این تولد های راس راسَکی کجا می فروشند؟؟؟

+ تولدم آمده

 همین چند ساعت دیگر هم می رود

و دوباره من می مانم و بیست و چند سالگی مبهمی که در کلبه ی تنهایی چنبره زده!!!

+ + فاطمه ی مهربون من

ممنون واسه همه چی

+ + + دوستای خوب و مهربونم... وقتی صندوق پستیمو دیدم پُر از حس خوب شدم... ممنون برای تمام تبریک های زیبا و پُر از مهر و محبتتون

کاش همه چیز واقعی بود

واقعی تر از واژه ها...

من

و غروبی زیبا

وقتی یک هفته به آمدنم مانده بود!