تو هم می گذری... شبیه من!

هواللطیف...

همان صبح کنار هفت سین نارنجی نود و یک، در تصورم هم نمی گنجید بهمن اینگونه بیاید و بگذرد و شبی مثل امشب همین گوشه نشسته باشم و با باد تند زمستانی بدرقه اش کنم...

با انتظار آمدی... درست از همان اول بهمن... انتظاری توام با فراغ... انتظار به اتمام رسید اما فراغ به وصال نه!...

بهمن عزیز من...

حتی اگر تمام آن نیمه ی اول لبریز از انتظارت سخت ترین روزهایم بود و نیمه ی دوم لبالب از حسرت و فراغی که هنوز هم جاریست بدترین و ساکت ترین لحظه هایم شد اما باز هم تو همان ماه محبوب منی...

نه برای تولدم... نه برای بوی عیدت... نه برای قبول شدن در رشته ای که دوستش دارم... نه برای زمستان بودنت... نه برای نامت... نه! برای هیچ کدام و برای همه شان... برای خودت که میان این دوازده ماه همیشه دوست داشتنی ترین ماه من بوده ای

هر سال تقویم سال نو که به دستم می آید اول از همه بهمنش را نگاه می کنم و روز تولدم را... از همان ابتدا می شمارم تا به یازده برسد و روزی که متولد شدم... و منتظرم... منتظر یک اتفاق شگرف! که هر ساله نه آن طور که می خواهم! بلکه آن گونه که سرنوشت می خواهد برایم رقم می خورد...

شاید برای همین است که عیدم خیلی زودتر از آن که تصورش را بکنم به بهمن می رسد و سی روز بعد هم دوباره عید و این بیست و چند سال به تندی گذشته است...

آدم که منتظر باشد هر لحظه هزار سال می گذرد!

آدم که مقصد را می نگرد هر هزار سال یک لحظه...

آن شب سی یم بهمن ماه به دلایلی که نمی دانم نصف متنم به هوا رفت! پرید و نشد که بازش گرداند! از نو نوشتم... و حالا به این نتیجه رسیدم که بهمن محبوب من سخت آمد... سخت گذشت و چقدر سخت هم رفت...

کاش بهمن 93 که رسید با لبی خندان و دلی شادتر از حالا به این روزهایی که دارند می گذرند بنگرم... بنگریم... بنگرید...

راستی بهمن 93 کجایم؟ زندگی زیباتر از اینها می شود؟ به آرزوهایم رسیده ام؟

بیست و پنج سالگی ام از آن تولد هایی که دلم می خواهد سهمم می شود؟؟؟