نذر سمنو.... دعوت دیشب...

هواللطیف...

میان انبوه اشک هایی که سرازیر می شوند و دستانت کوتاه!

می شماری! روزها را

یک دو سه چهار پنج شش هفت! پنج شنبه! کاش بشود که رفت!...

و یک قول و قرار میان خودت و دلت و بانوی دوعالم...

نیم ساعت بعد، حمام رفته و چادر مشکی بر سر و حاضر و آماده می روی به سوی دعوتی از جانب دوست...

و دوست خداست... و بانوی دو عالم و صاحب امروز...

همین که در راه اشهد ان لا اله الا الله به گوشت می خورد باورت نمی شود که هنوز اذان نشده بود!!!

و درست سر قد قامت الصلوة می رسی... به خانه ای که سمنو می پزند...

نماز جماعت و دعای کمیل و تو و تنهایی و یک عالم زنانی که بیش از دو برابر عمر تو را دارند...

و دیگ سمنو...

بزرگ ترین دیگی که در تمام عمرم دیده ام!! شاید قطرش به دو متر می رسید! و من مبهوت... تنها میان زنانی غریب!

و راز سر به مُهر جوانه های گندمی که سمنو می شوند و شیرین... و دیشب برایم گفتی که راز است! و منصوب به فاطمه ی زهرا سلام الله علیها...

نماز جعفر طیاری که همه با هم می خوانیم و دستانی که در دست همند و رو به آسمان...

آری!

گاهی می شود!

آنقدر زیبا می شود و همه چیز دست در دست هم می دهد که بشود و تو می مانی...

تنها در قنوتت به خدا پناه می بری و بانوی عالمین....

که دعوت شده ای

اولین بار

اینجا

به این شکل

و باورت هم نمی شود که چقدر به موقع بود...

باورت نمی شود که چقدر توسل به حضرت فاطمه ی زهرا شیرین است...

و بی پناه نمی مانی...

بی یار و یاور نمی شوی

چرا که هواسشان یک جور عجیبی به تو هست...

سپاس خدایم...

شکر که مهر اهل بیت با جانم عجین شده و مهربانی شان در دیده ام آشکار...

مهدی جان!

سلام...

جمعه ای ست که شب گذشته اش به میهمانی مادرتان و میلاد زینب کبری، عمه ی دو عالم دعوت شده بودم...

می شود به حق میلاد مبارکشان، به حق سمنوی شیرین دیشب و قبول شدنش، این واپسین جمعه های سال نود و دو را به کاممان شیرین سازید با ظهورتان؟؟؟...

ممنون که نامتان اشک می شود و

یادتان عشق...

اللّهم عجل لولیک الفرج....