ساده به رنگ دیوارهای سپید!

هواللطیف

میان تمام روزهایی که می گذرند و شب هایی که در رویاهایی عجیب سپری می شوند، مانده ام!

رازشان چیست که در نهانند و عیان نمی شوند!؟

گاه همین رویاهاست که آدمی را سر پا نگه می دارد و به امید آمدن روزهای خوب نفسی تازه می بخشد...

همان دیدن روسری های رنگارنگ و انتخاب میانشان آن هم چند شب... یا لباس های سبز و خوش رنگی که با نظم خاصی کنارم چیده شده بود و همسایه مان دیده بود... و یا آن یس خواندن ها و سیاه پوشیدن ها... در انتها هم به ضریحی ختم می شود که ناگهان خالی می شود و به غرفه هایش دخیل می بندی... تمام جانت را...

راز دعوت زیبای سمنو و شنبه ی دیگر مراسمی که خادمانش قلب هایی عاشقند...

و این روزها که اسرار فدک را می خوانم و چقدر درد دارد آن وقت ها...

امسال هم دارد تمام می شود و من همان طور دست نخورده باقی مانده ام! نه حوصله ی خانه تکانی دارم و نه وقت درست کردن تمام کمد ها از نو و آذین بستن اتاقم به همان شکل که بود!

دلم هم که هر روز تکیده می شود جای تکانده شدن!

راستی در دلم چیست که باید بتکانمش؟ اصلا دلم کجای هستی مانده که سرجایش نیست؟؟؟

و حالا تمام حریرها و نخ های آبی و نقره ای و زرق و برق ها و مجسمه ها و منگوله های آبی اضافه، گوشه ی پاکتی جا خوش کرده اند...

گاه سادگی زیباتر می شود...

یک جور دیگری به دلت می نشیند!

همین سفید ِ دیوارها

و آیینه ای عریان

و یک طاقچه ی چوبین مرا بس!

و سادگی بی سابقه ی اتاقی که همیشه یک ایده نو بر در و دیوارش موج می زد...

راستی راز رویاهای سبزم و چشم هایی که سیاهی می بینند چیست؟؟؟