بوی باران... بوی یاس کبود...

هواللطیف...

شوق ِ نوشتن از روزهای بارانی هنوز هم در من هست، شاید وقتی نبود که بیایم و یک دل سیر از یک شبانه روزی که باران آمد بنوسم... درست چهارشنبه بود... آخرین روز از کلاس هایی که تمام زندگی ام را تغییر داد...

زیبا می بارید... آنقدر زیبا و تند که در لحظه خیس خیس می شدی!

همان چهارشنبه ی بارانی بود که دیدم بیدهای دم زاینده رود گیسوانشان شکفته به سبزی... و یاس های زردی که گل داده بودند و نوید آمدن بهار را می دادند...

چند شب قبل از آن بود که گفتم دلم یک رعد و برق پر صدا می خواهد و بارانی که ببارد و تمام نشود... رعد و برقش نیامد اما بارانی ناتمام به قدر یک شب تا صبح و یک صبح تا شب آمد و تنها با چشمانی خیس باران خدای بی همتایم را شاکر بودم و نفس می کشیدم...

این روزها جور دیگری می گذرند... در تب و تاب شنبه ام و مراسمی که سراسر بوی یاس می دهد... بوی یاس کبود... بوی دود و چوب سوخته و چادر خاکی و بوی خون...

بوی شهادت می دهد...

بوی برچیده شدن بهشت از زمین...

بوی پرواز

بوی رفتن...

حس عجیبیست... اولین باری که مسئولم! و قرار است در مقابل آدم های زیادی که می آیند متنی ادبی در وصف شهادت حضرت فاطمه ی زهرا بخوانم...

تمام امروزم به فاطمیه گذشت... همانجا که محل مراسم است و پارچه های سیاه می زدیم... یا فاطمه... یا فاطمه... یا فاطمه...

انگار این روزها اینجا نیستم... روی زمین هم شاید پیدایم نمی شود... کمی گیج و گنگ تر از همیشه نگاه می کنم، زندگی می کنم، می خندم، گریه می کنم، کمک می کنم، می روم و می آیم و ثانیه ها را به دست باد می سپارم...

همیشه محرم که می شد چیزی در دلم تکان می خورد... شبیه یک قلب شاید... چنان می تپید که انگار تا عصر عاشورا دوام نمی آورد... دوست داشتم پسر بودم که گذر دم خانه ی مادربزرگم را پرچم سیاه می زدم و در دسته های عزاداری زنجیر به دست راه می افتادم...

امسال برای اولین بار در عزای مادرم فاطمه ی زهرا پرچم سیاه زدم و قلبم شبیه همان وقت های محرم شده بود...

این خستگی های بی حد را دوست دارم!

کتابی در دستم بود و خواندم که نامش اسرار فدک بود... هر بار که می خوانم و بعد به حرف های هر روز مُرشدان سنی داخل مسجد النبی فکر می کنم تمام جانم می سوزد...

بیشتر از همیشه شاید در روزهای آخر زندگی بانوی عالمین مانده ام... و انسان هایی که ناجوانمردانه به نام اسلام ریشه بر تیشه ی تاریخ زدند... و حرمت یاس سپید علی را کبود کردند و حالا پس از چندین و چند قرن از نسل همان ها آدم هایی زاده شده اند و در مدینه برای شیعیان بر ضد اهل بیت سخن می رانند...!!

با صدایی رساتر از همیشه فریاد می زنم و شعری که سرلوحه مراسم شنبه گروهمان است را می خوانم و می گویم که:

مــا دوسـت ِدشمنان ِپیمبـر نمی شویم

هــرگز جـــدا ز دامـن حیـدر نمی شویم

با ما مگو که شیعه و سنی برابر است!!

ما بی خیال سیلی مادر نمی شویم...!!

و حالا که پس از نسل های پیاپی نوبت به امام زمان ما(عج) رسیده... نگذاریم تنها، عزادار مادر تنهایش باشد...

به امید ظهور مهدی ِ فاطمه و گرفتن انتقام خون تمام اهل عترت ِ پیامبرمان حضرت محمد صلی الله علیه و آله...

اللّهم عجّل لولیک الفرج....

+ فاطمه ی مهربونم

ممنونم برای همه چیز