بهار شده ام به دیدارت... و سبز! سبز ِسبز ِسبز...

هواللطیف...

همیشه آخرش خوب می شود... و شاید آخر معجزه ها... هر چه بود، معجزه یا اتفاقات خوب ِ خوب، آمد و خوب هم آمد... بسان شاخه های خشکیده ی زمستان بودم و چشم به راه... که ببینم... ببویم... لمس کنم... جان بگیرم و جان بدهم...

آری تمام ِ جان ِ تکیده ام در انتظار بهاری بود از جنس حضور...

رویایی در دوردست های زندگی...

به رنگ و بوی همین شکوفه های سپید و صورتی درختان بیدار شده...

همین که خدایم بهار را به جان زمین انداخت مرا نیز یادش بود... و حالا با چشمان دیگری به شکوفه ها می نگرم... به گیسوان خوشرنگ بیدهای مجنون و چنارهای تازه به برگ نشسته... به همیشه بهارهای رنگارنگ و بنفشه های اصیل عید...

حالم خوب شده... درست از همان روز که باران می آمد... خوب شد... تمام حالم آن لحظه های زیبای رهسپار عشق خوب شد... 

و من بر فراز آن بلندی محال، می اندیشیدم که اگر خدایم بخواهد، تمام نشدن ها می شوند... و همه چیز دست در دست هم می دهد که اتفاقی تازه بیفتد! از جنس ارغوانی خوش رنگ غروب سرخ یکشنبه...

آرامم

و سبز

شاید شوق بهار حالا که به گل نشسته ام در جانم هویدا شده

همین که آن زنجیره های زیبای پیاپی پر از گل های بهاری را بر دوشم می کشم و خودم را تمام قد در آیینه ی اتاقم می نگرم، بهار را به وضوح لمس می کنم...

و یا گلدان خوش رنگی که این روزها میهمان اتاقم شده... همان که هدیه ی سبز توست.. تو که همیشه سبز بوده ای... به سبزی شناختمت و به سبزی بوییدمت و چشمانم به چشمان مشتاقت افتاد...

چقدر می شود بهار را بویید... بوسید... بهار را کلمه کرد... گرما کرد... آغوش کرد... زندگی کرد...

فرقی نمی کند پای عقل به میان باشد یا عشق

آشوب یا بلوای غریبی در دل!

تنها یک اتفاق خوب از سوی خداست که بهار را متفاوت تر از همیشه درست در آخرین لحظه ها به جانت میهمان می کند

و تو مست

مست ِ مست ِ مست

زنده می شوی

برمی خیزی

لبخند می زنی

و شعر بهار را می خوانی

و آمدن بهار را تبریک می گویی

و نگاه می کنی

و سلام می کنی

و بهار را زندگی می کنی

و خدا در این لحظات آرامش، قرین ِ شادی توست...

همان خدایی که سختی ها را جز به وجودش تاب نمی آوردی...

همان که صدایش می زدی و می شنوید... می آمد و تو را، تمام ِ تو را در آغوش خود می گرفت و آهسته زندگی را می پیمودی...

حالا خدایت به وقت آرامش و شادی، به وقت زیبایی و بهار نیز کنار توست...

و صدایش می زنی...

شکر خدایم

سپاس

و هزاران سپاس

برای همه ی روزهای خوب

برای شنبه ای که خادم فاطمه ی زهرایت بودیم

و چه قدر زیباست خادم مادرت باشی... با تمام وجود...

برای یکشنبه ای که بهشت آمد... بهار رسید... زندگی دمیده شد و زنده شدیم...

برای دوشنبه ای که چه زیبا آغاز شد... و در بدو ورود خود دوتایی هایی را به خاطرات سنجاق زد که جاودانه می مانند...

برای آتشی که برافروختیم و از رویش نه یک بار که ده ها بار پریدیم و شعر ماندگار زردی من از تو و سرخی تو از من را خواندیم

برای چهارشنبه سوری محشری که با تمام دلتنگی هایش تمام شد...

کاش دوباره به دیدارت می نشستم

همین روزهای واپسین ِ زمستانی، به دیدار تو زنده شدم

و به عطر تو بهار گشتم...

کاش لحظه های خوب هم جاودانه می گشت...

تمامی نداشت

کاش می شد تمام زندگی را دور زد و جایی در انحنای احساس تو گم شد...

شکر خدایم...

و سپاس

هزاران سپاس برای تمام روزهایی که آمدند و رفتند...

سالی که چند تا بهترین داشت

سالی که بهترین بهترین ها و بدترین بدترین ها را با خود آورده بود...

به سال قبل که می نگرم گویا فریناز دیگری را می بینم که نمی دانست زندگی چه روزهایی را برایش رقم می زند...

سال نود و دوی من...

سالی که کربلا را دیدم...

کعبه را با زبان روزه گشتم و گشتم و گشتم

و تو را دیدم...

تو را که زندگی زیبا شد به نامت

و بهار گشت به حضور سبزت...

شکر خدایم

و سپاس

هر چه بگویم کم گفته ام...

شکر... شکر... شکر...

خدایم...

سال جدید را به بهترین ِ حال ها... بهترین ِ بهترین ِ حال ها برایمان بگردان.....

مبارکــــ ــــبادتان عید... بهـــار... سبــــزه و گـــل و سنبـــل...

مبـــارکـــــــ ـبــــادتــــان نــــــوروز

مریم عزیزم

دختر واپسین لحظه های زمستان

نوید بخش بهاری زیبا

مهربانی را معنایی دیگری

و محبت عجین نفس های آرام توست

تویی که فقط و فقط خدا برایم کافیست

و نجوای تنهایی ات مأمن امن دوستی های بی انتهاست...

به روز میلادت رسیده ایم...

به تولدت

به آمدنت

و آمده ام تا بودنت را

سالروز ِ میلادت را

تبریک گویم

باشد که عشق قرین ِ تمام لحظه هایت باشد

و شادی و آرامش و خوشبختی سهم تو از زیستن...

سرآغاز تو، رویش شکوفه های عشق

میلاد تو، سراسر شور و شوق و شادباش

و دلت که پاک تر از باران خداست...

مبارک باد تولدت

میلادت

آمدنت

و بودنت...