دلمه های مادربزرگم خوشمزه بود

هواللطیف...

یکی از جذابیت های بهار برایم بزرگ شدن برگ های درخت انگور خانه ی مادربزرگم بود... درختی که تمام عرض آخر حیاط را گرفته بود و روی داربستی دامن سبز خود را پهن کرده بود؛ هم بهارش زیبا بود و هم تابستان، پاییز و زمستانش هم! اصلا آنجا و آن درخت و داربست برایم پر از خاطره های رنگارنگ بچگی بوده که هنوز در ذهنم چون نگینی زیبا می درخشند...

این وقت های سال که برگ ها بزرگ می شد، وقت بار گذاشتن دیگ ِ دلمه ی معروف مادربزرگم بود و یک صبح تا شب دیگر آنجا بودن و دور هم و بازی و شیطنت و دلمه گرفتن و پیچیدن و پختن و نخ هایش را باز کردن و تقسیم و خوردن و تمام خاطراتی که صبح را به شب می رساند و چقدر خوب بود... حتی آخرین دلمه! آخرین دیگ! آخرین دیگه دلمه ای که با حضور مادربزرگم بود...

همین وقت های سال بود، حتی یادم هست همان بلوز آبی رنگ با شکوفه های سپید را پوشیده بودم و از درخت امین الدوله گل هایش را می چیدم و عسل وسطش را می خوردم و برگ هم می چیدیم، لب همان حوض و پاشویه برگ ها را می شستیم و من با انرژی تمام به بزرگترها کمک می کردم...

حتی یادم هست آن روز و آن ایوان همیشه خوش آب و هوا را... و شاید کمی هم حرف هایی که سر دلمه گرفتن می زدیم

مادربزرگم خوب بود... و غمی تمام چهره های ما را پوشانده بود چرا که تمام دکترهای شهر جمع شده بودند تا ما را از درمانش ناامید کنند و تنها گفته بودند چهار پنج سالی هست و بعد هم آرام آرام می رود...

آن لحظه ها که دلمه می گرفتیم و مادربزرگم که ماه های آخر عمرش تمام غذاهایش را با پلوپز می پخت و داشت برای دایی هایم ماکارانی می پخت! در پلوپز! و من و مهسا منتظر بودیم که آماده شود و به ته دیگ هایش حمله کنیم، نمی دانستیم که تنها کمتر از دوماه دیگر چراغ این خانه روشن است و مثل حالا مثال ِ خورشیدی زیبا می درخشد...

کاش آن روز بیشتر از همیشه مادربزرگم را می دیدم و دست هایش را می بوسیدم... و کاش آن دلمه هایی که با دست هایش خودش گرفته بود را نشانه می گذاشتم و همه اش را برای تمام سال هایی که دیگر نیست، میخوردم تا طعم دلمه های محشرش برای همیشه در دهانم مزمزه شود...

چقدر آدم ها صبور می شوند با مرگ عزیزی که دیگر نیست...

یاد می گیرند با نبودنش، و بغض سنگین و سختی که هر بار با هر یادآوری ش به گلویشان حمله می کند، سازگاری کنند و خودشان را دلداری دهند که روزی پس از مرگ او را خواهند دید و این دلداری ها با اشک های داغ داغ آرام آرام از چشم ها روانه شوند و دلتنگی برای خودش هرچقدر می خواهد بتازد و بعد گوشه ای آرام گیرد...

و کاش آن روز تمام این کارها را می کردم...

دلم برای دلمه هایی که با دست های مادربزرگم گرفته می شد تنگ شده... حتی اگر زمین و آسمان هم همگی دلمه درست کنند، هیچ کدام به طعم و عطر سیدانه ی دلمه های او نمی شود...

حالا نهمین سالیست که دیگ دلمه بدون مادربزرگم به بار گذاشته می شود و مادرم هر سال این وقت ها که می شود با خانواده اش جمع می شوند و گاهی هم تنهایی می پزد و من تا آن روز و آخرین دیگ دلمه ای که با حضور مادربزرگم بود می روم و تمام جانم آتش می گیرد...

محال است دانه به دانه دلمه ها را بگیرم و به یاد او نباشم...

با هر پیچش نخ، بغض هایم را خفه می کنم و می گذارم در دیگ زمان بپزد! جا که افتاد، دانه به دانه نخ ها را باز می کنم و باز این بغض لعنتی آزاد می شود و می روم تا آن شب و آشپزخانه مادربزرگم و من و مادرم و مادربزرگم و مهسا...

و من و مهسا به دیگ پلوپز حمله کردیم و تمام ته دیگ های ماکارانی را خوردیم و از آن به بعد نه دلمه ای به آن خوشمزگی خورده ام و نه ماکارانی با آن ته دیگ های عالی!!!

یک مرگ هایی هست و یک از دست دادن هایی که پس از نه سال هم حتی اشکی تر و تازه را به چشمانت می کشاند و تو می مانی از گذر زمان! و این که چطور این همه سال طاقت آورده ای...

چقدر جای خالی بعضی ها در زندگی درد می کند...

امروز هم دیگ دلمه به بار بود... و من که پایه ثابت هر ساله ی آن با خاله و دایی و آنان که باید!

و من که تمام ساعت هایش را در همان نه سال پیش گذراندم با این تفاوت که نه سال تمام بزرگ تر شده ام

اما هنوز

جای خالی مادربزرگم بدجور درد می کند....

رگبار1: یک سال و سه ماه پیش بود که دختری از همسایگان ما رفت تا خدا

و حالا دختری دیگر از همسایه ای دیگر تازه از پیش خدا آمده

نیلا کوشولو