حکایت فال های ما و جناب حافظ!

هواللطیف...

چند روزیست هرچه حافظ را می گشایم، تمام غزل های امیدبخشش جلوی چشمانم صف می بندند و من با خواندن هر بیت، دچار احساساتی ضد و نقیض می شوم... به امید همان مژدگانی ها حافظ را می بندم و هر چه زمان جلوتر می رود، بر این باور می رسم که حافظ هم این روزها مرا دست می اندازد!! و هیچ کدام از آن گل و بلبل هایی که می آیند، به حقیقت نمی رسند و همه در همان غزل ها لای کتابش می مانند و اشک میهمان چشم هایم می شود...

همین حالا که می گوید: سحرم دولت بیدار ببالن آمد... گفت برخیز که آن خسرو شیرین آمد...

دوباره می خندم و به جناب حافظ می گویم: اصلا خسرو که برای شیرین بود، برای چه برخیزم که خسرو بیاید! آن هم خسروی شیرین! خود شیرین برخیزد و به استقبال خسرویش برود به من چه اصلا!!! بعد یک نگاه به خودم و حافظ و فال باز روبرویم می اندازم و با صدای بلند می خندم!!!:))))

فال هایی که این چندروزه آمده را از اول می خوانم...

سحرم دولت بیدار ببالین آمد

گفت برخیز که آن خسرو شیرین آمد

...

مژده ای دل که دگر باد صبا باز آمد 

هدهد خوش خبر از طرف سبا باز آمد

....

روز هجران و شب فرقت یارآخر شد

زدم این فال و گذشت اختر و کار آخر شد

....

و دو بار هم آمد:

خوش آمد گل وزان خوشتر نباشد

در در دستت بجز ساغر نباشد

...

و دو سه فال دیگری که یادم نیست... حتی گوشه ی کتاب حافظم را هم تا نکرده ام که نشانه ای باشد برای روزی که این بیت ها تعبیر شوند...

شاید تمام این بیت ها خبر از میلاد او را می دهد که به جهانیان وعده داده شده...

همو که امشب همه جا به یمن حضورشان چلچراغ می شود... کوچه به کوچه نذری ها بر پاست و همه به هم شربت و شیرینی و نقل و نبات می دهند...

به راستی نمی دانم تعبیر این غزل ها چیست اما می دانم خدای بزرگم حکیم است و حلیم...

و تمام این اتفاقات حکمتی دارد که من از آن آگاه نیستم

و تنها به مهربانی بی حدش تکیه می کنم و تمام زندگی ام را به اویی می سپارم که یگانه پرودگار زمین و آسمان هاست...

مسلمانان

شاد باشید...

کوی و برزن را ریسه باران کنید

نقل و نبات بپاشید

شیرینی و شکلات بدهید

که میلاد دردانه ی امام حسن عسگری، گل خوشبوی نرگسمان در راه است...

به امید ظهورشان...

نزدیک ِنزدیک ِنزدیک...