بازیگر بازی های گردون شده ام...

هواللطیف...

درک نمی کنم آدم هایی را که می توانند و نمی خواهند...

و دلم می گیرد از دیدن آن ها که می خواهند و نمی توانند...

راستی چقدر گاه یادمان می رود برای لحظه به لحظه ی زندگی، شکر گوییم... برای داده ها و نداده هایمان... برای همه چیز...

چند وقتی ست درگیرم! درگیر آنان که می خواهند و نمی توانند... و نمی دانم از سر ناتوانی دیگر نمی خواهند یا خودشان...

بگذریم

زندگی یک اتفاق مبهم و زیباست!

و ما بازیگران ِ صحنه ی این روزها...

کاش خوب بازی کنیم... به بهترین شکل! که روزی اگر فیلم تمام این روزها را دیدیم، افسوس نخوریم که کاش بهتر و بهتر و بهتر بازی می کردیم...

خداوندا

تو یگانه قادر مطلق منی

یگانه مهربان مطلق

یکتای بی همتایی

ما را به حال خودمان واگذار مکن...

به حال تصمیماتی که می گیریم و انتخاب هایی که برمی گزینیم...

خدایم

تنهایمان نگذار...

می خواهم زیباترین بازی را در این روزها داشته باشم...

روزهایی که آینده ام را می سازد......

+جایی خواندم: 

خدایا اینجا که ایستاده ام تقدیر من است یا تقصیر من؟!

++ و جایی دیگر خواندم:

عشق از دوستی پرسید:

تفاوت من و تو در چیست؟

دوستی گفت:

من افراد را با سلامی با هم آشنا می کنم

و تو با نگاهی....

من آن ها را با دروغ از هم جدا می کنم

و تو با مرگ..................