15 تیر، پرواز تا کوی دوست...

هواللطیف...

مانتوی کِرِم و شلوار پارچه ای و روسری ساتن قهوه ای روی تختم، و آنطرف تر چادر تازه اتو زده ام... حتی جوراب ها و صندل های جدیدم هم آماده بودند...

آخرین لحظات بستن چمدان ها بود که خاله ها و دایی و بقیه آمدند برای بدرقه مان...

همین وقت ها بود که تند تند رگبارم را باز کردم و نوشتم! روز قبل قول داده بودم که دم رفتن خواهم آمد و خواهم نوشت...

سبک بود! بارم! تنها چند دست لباس و یک تسبیح سبز و قرآن و یک گوشی برای عکس گرفتن و همین... نه می شد کتاب دعاهای سبز مخصوصم را بیاورم، نه مُهر... نه زیارت عاشورایی که همیشه داخل کیفم بود..

تمام راه تا فرودگاه را فقط به التماس دعاها و سفارش های خاله هایم گوش می دادم و نمی دادم... باورم نمی شد! خاله ام سفارش هایش را به وقت دیدن کعبه می گفت و من در این فکر بودم که پس از ده سااااال دوباره عازم توام! اما اینبار مادربزرگ برای همیشه به پیش تو آمده...

حتی آن لحظه های داخل فرودگاه و رفتن به قسمت سالن انتظار و گشتن های چندین مرحله ای و مُهر خروج زدن بر پاسپورت ها هم مرا قانع نمی کرد که کجا می روم...

خودم تمام اِحرام هایمان را تا کرده بودم، مانتو و مقنعه و شلوار و بلوز و جوراب و چادر سپیدم را... خودم بار سفرم را بسته بودم و باورم نمی شد... حتی تا آن لحظه های آخر و داخل فرودگاه و حرف زدن هایم با تو... که قرار بود بیست و دو روز خطم خاموش باشد و باورم نمی شد چطور می توانم از آن اردیبهشتی که برایمان بهشت شده بود تحمل کنم و تحمل کنی و حتی حرف هایمان تا آخرین لحظه که مادرم اشاره می کرد ما رفتیم! و در راهرویی قدم می زدیم و به سمت پایین شیب داشت و اتوبوس بزرگی که ما را برد تا آن هواپیما...

سلام کردم! به بال هایش، به بدنه ی بزرگش! به چرخ هایش! به پره هایی که می چرخیدند! به پله هایش! به سفری که انگار داشت باورم می شد شوخی نیست! قصه نیست! رویا نیست! واقعیت است! معجزه است! حقیقت است! و حقیقت ها گاهی هم می شود که تلخ نباشند...

و خداحافظی می کردم! با آسمان بالای سرم... با هوای نصف جهانم! با زمینش! با تیر ماهی که می دانستم تا آخرش دیگر اینجا نیستم! با آخرین قدمی که برداشتم و روی پله ها بودم و حتی با زمین نصف جهانم هم خداحافظی کردم...

چادری که روی پله ها کشیده می شد و من حتی نای جمع کردنش را نداشتم... باید صلانه صلانه رفت تا دیار دوست...

تمام آن شب و آن لحظه ها که پرواز کرد و دیگر روی زمین نبودم و شوق و ذوق همسفرانم و یک هواپیما آدم که دعوت شده بودند...

ماه خدا

خـانه ی خدا

میـــهمانی خدا

بنده ی گنهکار خدا...

کم کم باورم شده بود، همان نیمه های شب که در فرودگاه جدّه پیاده شدیم و یک عالمه آدم خارجی دیدیم! آدم هایی که پوستشان سیاه سیاه بود و به زبان دیگری حرف میزدند... و من همچنان مات و مبهوت بودم که چطور می شود از هواپیما وارد یک سالن شد و دیگر از پله ها پایین نرفت! و آنچنان شد که من در تمام سفرم روی آسمان بودم... با همان پله هایی که از فرودگاه شهید بهشتی بالا رفته بودم و دیگر هیچ پله ای را پایین نیامدم تا بازگشت!!!

ادامه دارد...