نسیم محبتی از دیار یاس...

هواللطیف...

برای تمام روزهایی که در سرنوشتم بود و نفمیدم چگونه گذراندم افسوس می خورم

شاید برای تمام روزهای سال قبل و حال خوشی که با تمام سختی های طاقت فرسایش داشتم... اولین سحری دسته جمعی، اولین زبان روزه بودن ها، اولین آب زمزم دیدن و نخوردن ها، و اولین هایی که این بار سخت و دوست داشتنی بودند... یادم هست اولین روزی که از شدت تشنگی سه جزء قرآن روزانه ام را نمی توانسم بخوانم اما همین که اطرافم را، چراغ های آویزانش را، سقف های متحرک و ستون های مرمرینش را می دیدم، سختی های روزه داری آن هم در آن هوای گرم و طاقت فرسای مدینه، آسان تر می شد... و اینکه فکر می کردم، به همین مسجدهایی که حالا سر و تهش پیدا نبود، روزگاری خرابه های پیچ در پیچی بودند که یگانه مادرمان فاطمه ی زهرا زیر نور آفتاب طی می نمود... و نوگلان باغ بهشتش در همین کوچه هایی که دیگر نیست، بازی می کردند، بزرگ می شدند، خدا را می شناختند، و به امامت رسیدند...

همین کوچه ها علی و فاطمه را به هم داد... همین ها بود که ابوالفضل را ماه منیر کرب و بلا ساخت، همان درب خانه ی حضرت فاطمه بود که دست هیچ مستمندی را رد نمی کرد و هوای اطرافم عجیب بوی آن زمان ها را می داد...

ساختمان های عظیم و مسجدهای توبرتو و صحن و سراهای بزرگی که سر و ته نداشتند، اما تمام چشم هایم تنها به تصورات ذهنی چشم می گشود که تصویر مجسم زندگی روزهای علی و فاطمه و پیامبر خدا بود...

چقدر راه میان روضة النبی و بقیع را با اشک، با مراقبت و متانتی خاص گام برمیداشتم... شاید هنوز گردی، غباری، خاک کف پایی...

به آسمان می نگریستم و خدا می داند که چقدر از تمام آبی بیکرانش پرسیدم آن روزها هم تو همین رنگ بودی؟ اصلا تو بودی؟ تو برترین تجلی های خدا را روی همین خاک و زمین و خطّه دیدی؟...

و چقدر غبطه می خوردم

به حال نخل های چندصدساله ی اطراف آنجا...

و آسمانی که میگفت بوده... دیده... و آن روزها را نفس به نفس علی و فاطمه و پیامبر خدا زیسته است...

همین کوچه ها و همان خانه بود که زینب را بر فراز تلّ زینبیه استوار ساخت و چنان صبر و قدرتی به او داد که من ِ زن در شگفتم از طاقت یک خواهر به وقت کشته شدن برادری که حسین بود...

همین خانه بود که روزی به پهلوی فاطمه رفت و برای همیشه غباری کبود بر چهره ی هستی نشاند و زندگی سیاه و تاریک تر از همیشه گشت...

وای که چقدر همین ها، را می شود آنجا نفس کشید، مُرد حتی! زجه زد، التماس کرد، نالید، و به خاک افتاد و به تمام این دنیای هفت رنگ و هزار حیله پشت کرد و تنها به معبود یکتا پناه برد که خود، شاهد و حاضر بر تمام لحظه هاییست که بر من و تو و ما و همگی می گذرد...

به راستی خدای من...

آن روزها که میان تمام تاریخ قدم می زدم، نسیم محبتی بر سراپای وجودم می خورد که مرا هر روز و هر ساعت و هر لحظه، مشتاق تر از قبل می نمود و حس می کنم حالا که یک سال از آن روزهای بهشتی می گذرد، می توانستم عمیق تر، پخته تر، و بهتر از آن روزها، عظمت آن سرزمین را درک کنم...

و شاید این طبیعت تمامی ما باشد، که همیشه در آینده ها، گذشته ها را محکوم به کم کاری می کنیم، و همیشه از خودمان به قدر خود حالایی که شده ایم انتظار داریم...

زندگی هرروز درسی جدید، امتحانی جدید، و فراز و نشیب هایی جدید خواهد داشت...

باشد که روزی سربلند از تمام این لحظه ها بیرون آییم...

اما

کاش

همین روز

همین لحظه ها

سال قبل بود...

مدینه

شهر پیغمبر

بوی فاطمه

بوی عشق

بوی شور

بوی شیدایی

بوی عطش...

رگبار1: دیشب علارغم اینکه سحر خوابیدم، اما خواب عجیبی دیدم!

یکی از دوستان قدیمی همین سرا، دزد شده بود... و از کوچه ی ما دزدی می کرد...

یک دوست قدیمی از جنس مذکر :)))