یک شور غریب!

هواللطیف...

خاطره که زیاد هست و نوشتن هر روز تابستانی که کمی متفاوت تر از تابستان های دیگر می گذرد! اما ورای تمام این روزمرگی ها و خاطره ها و حتی آدم هایی که روزهای آمده را برایم خاطره ساز کرده اند، یک شور غریبی ست که به ایستادنم وا میدارد! حتی اگر تنها تا وصف باشد و نه عمل، و به لبخندی ختم! اما هست

و هستی باز اتفاق پیچیده ی دیگری را برایم رقم زده و آن هم دیدن ساده ترین هاست! ساده هایی که هر روز اطرافم پر پرند و من تازه می بینم! تازه می شمارم! تازه نفس می کشم...

دیروز درخت جلوی خانه مان که قربانی برف و بادهای زمستان ِ گذشته شده بود و جز تنه ای عظیم، هیچ برایش باقی نمانده بود، مرا دعوت به تماشای شاخه برگ هایی کرد که از دل تنه ی چوبین برآمده بودند و از نو شروع کردن را به من و تو و تمام رهگذرانی که متوجه این نو شدن نبودند، می آموختند...

همین برگ هایی که روزی بهارشان بود و از هیچ، پدید آمدند، به اواسط بودنشان رسیده اند و کناره هاشان همه با تابش خورشید می سوزد و قهوه ای می شود و با دستی خرد می شوند و فرو می ریزند... همین ها هم دیدن دارند! آدم را به آینده می برند و باز می گردانند تا بدانی درست کجای زندگی این برگ های سبز رنگ ِ سوخته ی آفتابی!

و آن شور غریب، که تنها مرا به نگاه وا می دارد و کشف حادثه هایی که هیچ گاه متوجهشان نبوده ام و سال هاست با آن ها زیسته ام، برایم دنیای دیگری ساخته!

دنیایی نه به شلوغی و شیطنت گذشته ها و راه رفتن روی بلوارهای باریک و یکی در میان رنگی، بلکه گام برداشتن آهسته و با نگاه، بر روی تمام سنگفرش هایی که هر کدام نقشی و طرحی منحصر به فرد گرفته اند از تلاقی شکل هاشان، و باهم بودن همیشه اتفاقات خوبی را به ارمغان می آورد که همین موزاییک های کنار هم چیده شده به ما یادآور می شوند....

نگاه، تو را به سکوت می رساند، به گوش دادن و دهان را بستن...

گاه حتی در انتهای نگاه ها، چشم هایت را می بندی تا بیشتر از قبل به تصاویری که می بینی عمق بدهی و حس می کنی با هر بار بستن، چشمت کمی جلوتر از قبل می پرد و کمی عمیق تر و تا جایی که تنها با چشم هایی بسته خواهی دید و در ژرفای هستی خواهی افتاد...

این شور غریب و عجیب! و یا عجیب و غریب! شبیه قصه ی اسیرشدگانی می ماند در آرزوی پرواز و رهایی که پشت میله هایی آهنین زندانی شده باشند... و هر لحظه آواز رهایی سر می دهند و در دلشان شب و روز دعای رهایی می خوانند و خدا را به رها شدن قسم می دهند و دست هایشان از پشت میله ها رو به آسمان آویزان است تا تکه ای رهایی بچینند و از حبس میله های روبرویشان بیرون آیند...

نمی دانم شبیه چیست! اما هست و آمده تا رخوت ظلمانی شب های تیره ام را به بزم سپیده دم دعوت کند و باشد که روزی از دل سیاهی ها سپیده سر زند و نور بیاید و ایمانی قوی و شهامتی بی اندازه و این شور غریب به سرانجام برسد و روزی قریب گردد و از دل خاکی که دل باشد، سر بر آورد و غنچه زند و دیدن برگ های تازه ی بهاری اش را جشن گیرم!...