بیست و هفتمین: با چشم های دلم

هواللطیف...

کافیست تنها چشم هایم را ببندم و شما را همین نزدیکی ها تصور کنم

نه

اصلا کافیست چشم های بسته ام را رها کنم تا ببارند، و تمام شود این بغض ِ گیر کرده در لحظه های زیستنم!

و یا کافیست که حتی از چشم هایم، اشک هایی که می ریزند، گوش هایی که می شنوند، و تمام زندگی دست بکشم و حتی به پشتی صندلی که تنها تکیه گاهم شده نیز، بی توجه باشم و شما را در هاله ای از نور و مهتاب و روشنایی بنگرم...

همین نزدیکی هایید مولایم؟

راستی سلام

دوباره بی کفش، پا برهنه ، وسط میدان دویده ام...

کاش می شد فکر ها را، حرف هایی که تند تند از ذهن و دلم تا شما می رسند را اینجا نوشت... کاش می شد گفت که چقدر بودنتان در ثانیه های زیستنم حس می شود و اگر شما و باران رحمت و مهربانی هایی بی انتهایتان نبود، تا بحال زیر شراره های داغ ظلمانی بی پناهی، به کجراهه هایی می پیچیدم که نافرجام ترین جاده های زندگیست...

هر آنجا که نور نباشد و نور حضور ِ شما، تنها بیراهه ای بیش نیست و چقدر هر روز و هر لحظه صدایتان می زنم تا باشید و نگذارید از صراط مستقیم حق دور شوم مهدی جان...

چقدر دنیا تشنه ی قطره ای از وجود شماست و دریای بیکران ِ حضورتان بر همگان ناپیدا...

چقدر خوبید که به من ِ بد کمک می کنید و چقدر بدم که یادم می رود جهان برای شماست که هنوز هم پابرجاست...

چقدر خسته ام و شما که ظهورتان اکسیر زندگانیست و ندارمش مولایم....

دریا که رفته بودم به تمام آب ها سپردم سلامم را به شما برسانند، و مرا تا شما بیاورند، اما نمیدانم چرا دوباره به همان ساحل سوزان بازگشتیم و از دریا دور شدیم و زندگی هنوز و هنوز و هنوز هم جریان دارد...

راستی

این روزهای

بی

ظهور ِشما 

زیستن

هم

نامش

زندگی ست؟؟؟؟؟

کاش بیایید

و زندگی را

برایمان

به ارمغان بیاورید

من از این زنده گی ها سال هاست که مرده ام...

اَللهُــمَّ َعَجِّــلْ عَجِّــلْ عَجِّــلْ لِوَلیِـــکَ الْفَـــرَج