عطشی متفاوت

هواللطیف...

کم سعادت شده ام

و یا زیستنم جور دیگری شده

که دیگر امسال اینجا نیستم تا عطش هایم را بنویسم...

قبل از آمدنش، داشتم جان می دادم! هنوز در محرم سال قبل و سال های قبل مانده بودم و تاب و توان آمدنش را، شنیدن مصیبت را، جمع کردن افکار پریشانم را نداشتم...

اما آمد!

آمد و همه جا سیاه پوش شد

امسال به عطش نوشتن نرسیده ام... تنها واسطه شور میان آدمیان شده ام...

هنوز  دسته ندیده ام...

هنوز مردان و پسران عاشق حسین را ندیده ام که زنجیر می زنند و سینه می کوبند و شب ها خیابان ها را گز می کنند...

امسال سهمم از تمامی محرم شده نواهایی که در راه گوش می دهم و دلم می خواهد تا آخر زیاد باشد و می ترسم نکند ماشین های اطراف بشنوند و اصلا بگذار بشنوند! فوقش می گویند دیوانه شده!

دیوانه ی حسین شدن هم عالمی دارد...

امسال هنوز طبل و دهل و سنج ها را نشنیده ام،

و شاید از دور مبهم شنیده باشم و ندیده ام اما

اما جاهای دیگری رفته ام

اتفاقات دیگری برایم افتاده

آدم های دیگری را دیده ام

جلسات دیگری شرکت کرده ام

امسال محرم کمی تکان خورده ام!!!

عطشم جور دیگری شده

و دلم برای نوشتن

برای گفتن

برای حسین نوشتن

تنگ شده

تنگ

تنگ

تنگ

دلم برای یک روضه ی محشر تنگ شده

برای لرزیدن در و دیوارها

برای لرزیدن تمام وجودم

برای قلبی که می تپد و می تپد و می تپد

راستش را بخواهی دلم باران می خواهد... شاید از عید تا به حال باران ندیده ام

و دلم

تجمع ِ

یک عالمه

حرف ِ نگفته شده...

همین امشب!

جلسه ای که یک باره دعوت شده بودم

یک هفته بود دلم پر می کشید برای یک جلسه ی دیگر با دکتر هزار...

درست از روز جشنمان تا امروز جلسه ای نداشتیم...

آدم دوست دارد آدم های بزرگ را ببیند! حرف هایشان را بشنود! و راهش را آرام آرام بیابد...

و امروز که کلاس هایم جور شد و توانستم بروم و دیدن بچه ها بعد از این همه روز و...

شب!

من بودم و

یک فلش پر از مداحی های حسین و

خیابان های شلوغ و

افکاری گسسته و

احساساتی قاطی پاتی شده و

دلی که سرگردان بود و

تنگ شده بود و

گرفته بود و

می خواست همه چیزش را می داد و 

فقط می توانست یک جای زیارتی برود...

و راه ها خوبند...

گاه می خواهی چندین و چند ساعت فقط رانندگی کنی! انگار نیاز به جاده داری! نیاز به تیر برق ها! به چراغ ها! به درختان! به آدم ها! به ماشین ها! به ترمز گرفتن ها!

گاهی جلوی افکارت را هم می گیری!

ترمز!!!

و امشب که می توانستم تا آن سوی دنیا بروم! یک ریز گاز بدهم! ترمز بگیرم! دنده عوض کنم! و فکر!!!

فکر

فکر

فکر

فکر کردن گاهی چنان نیاز حیاتی آدم می شود که باید زمانی را فارق از تمام زندگی بنشیند و فکر کند!

و من که دیگی گذاشته بودم و همه را قاطی!!

از افکار

از دلهره ها

از اتفاقات ناب امروز

از چشم ها

از نگاه های که می توانست آشنا باشد

و می توانست ناآشنا

از آدم های جدید

راه های جدید

زندگی های جدید

دنیایی جدید

از این که همه همین شهر را هر روز نفس می کشند

و شاید نفس من بر نفس دیگری و نفس او بر دیگری تاثیر داشته باشد!!!

از مداحی که پخش می شد

تا صداهای بیرون

تا پرچم های سیاه

تا شعرهای رویشان

تا لبیک ها

تا چای و اسپند امروز و عود

من بودم و حالم تجمع یک عالمه حال عجیب بود

خوب

بد

فرقی نمی کرد

اما

نزدیکی های خانه بود

روی پل معروفی که به آسمان نزدیک است

همراه خط تند رفت و آمد ماشین ها

شب بود

و ماه هاله وار می درخشید!!

که حالم خوب شده بود

و شاید خوب هم نه!

وارسته شدم!

گاه آدم روزهایی را، دردهایی را، زخم هایی را، اشک هایی را، بی پناهی هایی را، باید تجربه کند تا یک تصمیم بزرگ بگیرد

تا اراده کند

تا آدم ها را دسته بندی کند

تا زندگی بر مبنای هدف اصلی پیش برود...

تا هیچ چشمی

هیچ دلی

هیچ نگاهی

هیچ کسی

تو را از هدفت دور نکند....

این عطش ِ افتاده به جانم چیست که مرا می تکاند؟