سی و چهارمین: بر من ببخشاید اگر دیر آمدم....

هواللطیف...

سلام مولای مهربان ِ همیشه...

دیر آمده ام و می دانم که در دفتر روزگار این جمعه را غایب بوده ام! و تمام روزهایی که گذشتند تا حالا که به پنج شنبه رسید

ببخش آقای مهربان ِ همیشه...

همین که به یاد نبودنم، و نیامدنم، و ننوشتن جمعه ی انتظارم می افتم، ناخودآگاه چیزی درونم ندا می دهد که صاحب جمعه هایت مهربان تر از این هاست که تو را نپذیرد و قبول نکند...

خودتان می دانید این روزها چقدر همه ی زندگی ام عوض شده

شاید از همان اول محرم که تصمیمی باعث شده تا حال و هوایم عوض شود و یک آرزوی دیرینه ی معلق را به سر و سامان برسانم و رنگ و روی واقعیت گیرد و من در بستر امنی از حجابی زیبا پنهان شده ام...

امنیت محض این روزهایم را مدیون شمایم و کسانی که شما را عاشقانه در دلم جای دادند...

کسانی که آنقدر از شما گفتند تا همرنگشان شدم... تا توفیق ِ مناجات های عاشقانه یافتم

و توفیق

این کلمه ی سنگینی که اگر نباشد و نیاید همه چیز از کف می رود و اگر آمد، اگر تو توفیق ِ حضور یافتی و اجازه ی صحبت، تمام دنیادست به دست هم می دهند تا در صبحی که چنین صبحیست پس از چندین و چند روز غیبتت را مجاز کنی و با آقایت حرف ها بزنی...

مهدی جانم

مهربان ِ همیشه ام...

امسال با آمدن محرم، سکوت هم آمد، ناله های از ته دل آمدند، جان سپردن ها، مردن ها،

امسال حتی تاسوعا متفاوت ترین تاسوعای عمرم شد و آنجا که بوی بهشت می داد... خانه ای که باز شدن پایم به آنجا از همان توفیقاتیست که خدایتان و دعای شما نصیبم نمود...

عاشورایی که در دسته ها گم می شدم و مثل هرسال و عمیق تر شاید، با هر زنجیر و سینه به زمین فرو می رفتم و به یاد تمام خارهای مغیلان بی مروت صحرای کرب و بلا گلگون ِ عزا می گشتم...

امسال که شما در صدر بودید... که با هر اشک به یاد دل بی نهایت داغدارتان می افتادم و می خواستم که جانم را در دم فدای شما بکنم تا دلتان به درد نیاید...

مهدی جانم...

تاسوعا و عاشورای امسال سنگین گذشت... سنگین تر و عمیق تر از سال پیش و سال های قبل

و هرسال همین توفیقات را نصیبم و نصیبمان کنید که بیشتر درک کنیم...

بیشتر بفهمیم

بیشتر قدر بدانیم

بیشتر با شما و به یادتان باشیم

که شمـــــــــــــــــــا

امـــــــــــــــــــــــــــــــــــام زمان مایید....

امام زمانم

دل و دین و دنیا و جان و زندگانی ام به فدای شما

به فدای یک نگاهتان

به فدای یک لبخندتان

به فدای سلامتی تان

به فدای آرامش دلتان...

دوستتان دارم...

اَللهُــمَّ َعَجِّــلْ عَجِّــلْ عَجِّــلْ لِوَلیِـــکَ الْفَـــرَج

پی نوشت: 

تمام جمعه و شنبه و یکشنبه و دوشنبه را به امید سه شنبه سرکردم...

نمی شد!

گاهی نمی شود آمد و نوشت

گاه شاید همان توفیق ها نصیب نمی شود...

و سه شنبه هم نشد و

انگار که دنیا را گرفته بودند از من و دلم

چهارشنبه هم وفا نکرد

و امروز

پنج شنبه

آمده ام

همان توفیق ها

همان اجازه ها

همان سلام های از ته دل اول صبح ها

      سلام امام زمانم

                                سلام مهدی جان