از این عکس به کجاها که رسیدم من!

هواللطیف...

تنها می گردم، میان شوره زار کلمات... گاه نم می شوم، گاه فرو می روم، گاه دور می شوم، گاه پر می زنم، گاه تنگ می شود دلم! و گاه یک کلمه، یک عکس، یک جمله، یک نوشته مرا میخکوب می کند

میان گردش هایم به عکسی برخوردم که ایستایی اش، سکونش، انتظارش، مرا میخکوب کرد و تا الان که دارم می نویسم همین جا روی همین صندلی در همین اتاق نشسته ام و عقربه ها دارند تندتر از من می دوند و یارای یاریشان نیستم!

شاید تنها دوتا پا با کفش های قرمز و بندهای سپید و یک شلوار جین باشد میان انبوه برگ های پاییزی

اما نمی دانم مرا یاد کدام خاطره، کدام اتفاق زندگی، کدام قصه ی روایت نشده ای انداخته که از دیدنش خسته نمی شوم

که می توانم ساعت ها در لابلای تمام برگ هایش قدم بزنم،

که خش خش آهنگین برگ ها را می شنوم،

که انتظار چشمانی که بالای این پاهاست را می بینم

که ایستادگی و فشارشان بر روی برگ ها را درد می کشم

و خودم را جای برگ های له شده ی زیر کفش می گذارم

 و در گردی جای بندهایش می تابم

از این گره به آن گره و می روم تا بالا و برمی گردم

و قرمزی کفش ها برایم ایست می دهد

به افکارم

به زندگی ام

انگار باید رها شوم از روزمرگی هایم

و بایستم

و بنگرم

بی فکر

بی خاطره

بی خیال

بی یاد کسی و یا چیزی

انگار باید خالی شوم

خالی ببینم

تمام برگ ها را

جای جای این عکس را

و پاییز هم دارد تمام می شود

 و باورم نمی شود که نمی شود که نمی شود

همین دیروز بود

آری!

همین دیروز بود که با مادرم برای خرید عید رفته بودیم و من یک مانتو کار شده ی آبی خریده بود و کلی ذوق کرده بودم که پس از سال ها این رنگ آبی را پیدا کرده ام و من که همیشه عاشق آبی بوده ام و کیفی که خط های قهوه ای و خردلی داشت را خریده بودم و شالی که دوستش داشتم و هزار رنگ درونش بود و همیشه از بک گراند آبی لذت برده ام و حالا انگار همین دیشب بود که داشتم سفره هفت سین می انداختم و سکه ها را به شکل گل می چیدم و کمی از سماق های ترش هفت سین می خوردم و یکی از سنجدها هم میهمان دهانم می شد و انگار همین چند ساعت پیش بود که سال تحویل شده بود و تلویزیون می گفت که آغاز سال یک هزار و سیصد و نود و سه مبارک و من داشتم به آن سال فکر می کردم که مجری گفته بود آغاز سال یک هزار و سیصد و هشتاد مبارک و من با همان عقل دوازده سالگی هایم فکر می کردم که چه زود ده ی هفتاد تمام شده و حالا یک باره به خودم آمده بودم و دیده بودم که دهه ی هفتاد که سهل است! دهه ی هشتاد هم چند سالی ست که تمام شده و حالا دارد کم کم به قله ی دهه ی نود هم می رسد و من هنوز هستم و نفس می کشم و پی سوالاتی میدوم که جواب هایش را نیافته ام و هنوز هم در آینه که خودم را می بینم می گویم این آدم کیست و چرا آمده و برای چه می بیند و اصلا چطور میبیند و می شنود و زندگی می کند و هزار سوال دیگری که در ذهنم ولوله می خورند و....

چه زود می گذرد

عمرمان

و اینکه من این روزها به بیست و پنج سالگی ام نزدیکم!

و بوی زمستان می آید

و زمستان چند سالی ست که برایم خوشایند نیست

حتی اگر برف ببارد و باران بیاید و من در سپیدیشان گم شوم

حتی اگر از ذوق باران سر از پا نشناسم

اما

از بزرگ شدن بیشتر از این می ترسم

از بیست و چند سالگی که دارد صدای قدم هایش می آید

از زمستان هایی که دارند تند تند پشت سر هم برایم ردیف می شوند

و دلم نمی خواهد بیاید

دلم نمی خواهد اینطور بیاید

و من هنوز هم

همان باشم که بوده ام...

دیگر منتظر زمستان

منتظر بهمن

و منتظر تولدم نیستم......................................................................................................

..................................................................................................................................

به احترام نقطه چین ها سکوت می کنم

نقطه چین هایی که 

خواهشی می شوند

رو به آسمان

و شاید سکوت

و شاید

هر چیزی

غیر از زندگی