درمان تویی و از هیچ دردی هراسم نیست

هواللطیف...

گاهی حالم آنقدر خوب نیست که بتوانم بخندم و بخندانم، و حتی خنداندن و خندیدن که هیچ، آنقدر حالم خوب نیست که حتی نمی توانم امید را به بزم لحظه هایم دعوت کنم و با هم چای آرزو بنوشیم!

گاهی تمام تنم حس خرد شدنی را دارد که نمی دانم این درد عمیق، چگونه، از کجا، به تمامی اندامم وارد می شود و مرا به بازی می گیرد و حتی نمی دانم کی خواهد رفت

و کسانی که نمی توانم کمکشان کنم، دلم را به درد می آورد و به این درد لعنتی که نمی دانم از کجا و برای چه می آید ناسزا می گویم!

گاهی شبیه دیروز، میان تمام ستون های چهل ستون به دنبال سایه ای می گردم که منم! و منی که نیستم و نمی دانم گاهی حتی کیستم! و در تمام گره چینی های محشر در و پنجره هایش گم می شوم و پیچیدگی ذهنم، افکارم، و شخصیتم شاید از همین پیچش در اسلیمی هایی آمده که سال هاست تنها طرح های مورد علاقه ی منند...

و حتی همین منی که من نیستم و نمی دانم کیست

که درد می کشد و هیچ نمی گوید و هزار بار به من می گوید کاری کن و من به من می خندد و این دو من در من حکایت غریب دو جنگجوی همیشگی اند و این روزها اگر وقت امتحاناتم نبود شاید تمام زندگی را می گذاشتم و می گذشتم و از خودم به خودم فرار می کردم...

دیگر زمان پناه آوردن ها، آرزوهای خوب و قشنگ داشتن ها، اتفاقات هیجان آمیز خنده آور و هر آنچه که مرا به آرامش سوق می داد سپری شده

حالا یاد گرفته ام که گاهی آدمی حالش خوب نیست و هر کاری می کند که بهتر شود، نمی شود و جز در کوی دوست مامن امن دیگری نمیابد و اوست که خود گفته الا بذکر الله تطمئن القلوب... و دستم را روی سینه ام می گذارم و آنقدر می خوانم تا این تپش ناموزون دوباره به ریتم ساده ی زندگی بازگردد و من جای تمام دردها هم که درد می کنند و راستی چه کسی، و یا چه چیزی، کجای این زمین خاکی و آسمان بلند، و چه وقت، مرا این چنین دردناک کرده که یاد گرفته ام صبوری را؟؟؟

یاد گرفته ام همان گاهی هایی که حال آدمی خوب نیست، درد، نزدیک ترین اتفاقی ست که می تواند بیفتد و گاهی که دیر می رود و یا کمی بیشتر از یک مهمانی ساده در وجودم می ماند، به هذیان میرسم، به داد و بی داد ، به فریاد، به صداهای بلند، به نا صبوری!!! به کلافگی حتی و شاید به...

به ناامیدی

اما چیزی درون دلم هشدار می دهد که خدا هست خدا هست چرا غصه چرا؟

و دارم باورهایم را به تک تک سلول هایم تزریق می کنم! تا صبوری را بفهمد و صبر عجین لحظه هایش شود، حتی اگر درد باشد، حتی اگر درد نرود و حتی اگر آدمی گاه گاهی حالش بد است و  هر کاری می کند حالش خوب نمی شود...

خدایا

همین توکل ها را از من نگیر که در لحظه نابود می شوم...

تویی که با نام و یادت قلبم آرام می گیرد و روحم از تلاطم می ایستد

راستی کاش می شد هر روز رو به سوی تو سر بر خاک سایید و عاشقانه تو را پرستید

برای روزهایی که سلام هایم از دور می رسند، مرحمی باش بی اندازه تر از روزهای دیگر

تو خدای مهربان منی

مهربان مطلق

و دلم قرص می شود به نگاهت

به اینکه حتی حواست هست روزهایی که حالم خوب نیست، پناهم باشی تا از هر آنچه که هست و نیست رها شوم و این فکر آشفته ی افسار گسیخته کمی آرامتر از همیشه شود و با هر حالی که باشم رو به سوی آسمانت سر بگردانم و تو را سپاس گویم برای بودنت و حکمتی که در پس لحظه های زیستنمان نهفته و حتی این درد هم ....!!!