من به اندازه ی یک ابر دلم می گیرد

هواللطیف...

از آن زمان های دور و دیر، شاید سال ها می گذرد، و من حتی همانی باشم که نیستم! لااقل اطراف و اطرافیانم مُهر تایید هر روزه ی بودن منند که هستم و روز دیگری و صبح دیگری و اتفاقات ندانسته ی دیگری و زندگی روی یک ریتم سینوسی بالا و پایین بدون اوج بدون فرود در جریان است!

باور کن زمانی شاید از تمام چیزهایی که تو را به اوج، به فرود می رساند فاصله می گیری و روی یک نوار یکنواخت سُر می خوری

هیجان ها عمر شکوفه های بهارنارنجند که خیلی زود پرپر می شوند و خیلی هاشان حتی بهارنارنج نمی شوند

شادی ها برگ های سبز تابستانند که چه بخواهند یا نخواهند زرد خواهند شد، خواهند ریخت، و خواهند مرد

غم ها و ناراحتی ها هم !!!

این سه علامتِ تعجب، گواه ِ اتفاقاتی ست که به حبس ابد محکومند!

نه! اینجا که جای گفتنشان نیست، رگبارآرامشی اگر بود....

شاید اما اینجا هنوز برایم آرامش پنهانی ست که غریبه ی روزگارم شده

اما

باید عادت کرد

باید حتی گاهی به کوچ کردن و رفتن هم عادت نمود...

دوست داشتم جمعه هایم را ادامه دهم اما نشد! باور کن خواستم و نشد!

دوست داشتم ادامه ی حرفهایم از آن سه علامت تعجب را هم ادامه دهم، اما باز هم باور کن که نشد!!!

دلم می خواهد بروم یک جای دوووور

و رفته ام شاید...

پیدایم کن!!!!!

+ زمانی که حالم خوب شد و به روزهای زندگی ، نه زنده گی ام ، بازگشتم، بازخواهم گشت، دوباره خواهم نوشت، دوباره آرامش را به لحظه هایم دعوت خواهم کرد، دوباره با هم جشن خواهیم گرفت، دوباره خواهم خندید، دوباره دلم از خندیدن دردخواهد گرفت و چشمانم به اشک شوق خواهند نشست. دوباره در دلم حدیث عشق می سرایم و سرمست مست مست در لحظه های زیستنم نفس خواهم کشید...

راستی کاش تمام این هایی که حالا می خوانم و می فهمم و میدانم را، چند سال قبل تر، دانسته بودم و خوانده بودم و فهمیده بودم

خیلی ها به ندانسته های ما مدیونند

باور کن

و چقدددددددددددر این روزها سهراب را می فهمم!!!

من به اندازه ی یک ابر دلم می گیرد...

باور کن می گیرد

که می بینم

دختر بالغ همسایه

پای کمیاب ترین نارون روی زمین

فقــــــه می خواند!!!!

"باید امشب بروم!
من که از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم
حرفی از جنس زمان نشنیدم
هیچ چشمی،
عاشقانه به زمین خیره نبود
کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد
هیچ کس زاغچه‎ای را سر یک مزرعه جدی نگرفت

من به اندازه‎ی یک ابر دلم می‎گیرد
وقتی از پنجره می‎بینم حوری
-دختر بالغ همسایه-
پای کمیابترین نارون روی زمین
فقه می‎خواند...

باید امشب بروم!
باید امشب چمدانی را
که به اندازه‎ی پیراهن تنهایی من جا دارد بردارم
و به سمتی بروم
که درختان حماسی پیداست
رو به آن وسعت بی‎واژه که همواره مرا می‎خواند..."

تولد نوشت:

سهبای نازنینم

نرگس خوب و مهربان این دیار

تولـــــدتان مبااااااااااارک باد

ببخشاید بر من اگر دستانم خالی اند و زبانم لال

برایتان سبد سبد سیب سرخ آرامش و خوشبختی و نشاط و سرزندگی می خواهم

از او که از ما به ما نزدیک تر است...