همین ما را بس...!

هواللطیف...

یادم هست هوا سرد بود، و من زنگ زده بودم و همگی اومده بودین پایین و رفتیم میدون جلفا و آواره شده بودیم که کافی شاپ ها اجازه ی یک تولد ساده و صمیمی رو بهمون بدن و یادمم هست که بعد از میدون و توی کوچه ی جلفا اون کافی شاپ آس بود یا آبی بود هر چی بود که خیلی مرد بود

چون

اجازشو صادر کرد و ما ذوق کرده بودیم و اون شب خوب شروع شد و خوب هم تموم شد حتی !

هنوزم عکساشو دوست دارم

نگاهشون می کنم

و حتی توی چشم هات آجی

و هزار دلهره ی نهفته توشون...

و بی نهایت خوشحالم برات بخاطر تموم دلیل هایی که خودت خوب می دونی.

حتی اگه حالا وبلاگت سه ماه باشه که خوابیده باشه...

برای تفاوت پارسال تا امسالت

و اینکه پارسال مطمئنم شاید یک درصدم که هیچ، یک صدم درصد هم فکرشو نمی کردی که امسال تولدت یه جای دیگه، یه جور دیگه و با یه آدم های متفاوت دیگه برگزار بشه

فقط می تونم بگم که برات خوشحالم

خیلی

حتی خوشحال تر از اون شب توی چهلستون

یا اون روزها توی هشت بهشت

یا ی روز دیگه توی چهارباغ

و قبل ترهاش توی خیابون پر درخت شیخ بهایی

و خیلی جاهای دیگه که خوشحال بودم برات اما این بار بیشتر از همیشه خوشحالم

شاید امروز تولدت بود و نشد که مثل پارسال بریم یه جای دنج و تولد بگیریم

اما 

هر کجا که باشی و دلت خوش باشه و تنت سالم، همین ما را بس...!

فقط می تونم بگم خدا رو شکر :)

و مطمئنم که خودتم الان رو به آسمون نگاه می کنی و می گی خدایا واسه همه چیز شکر :)

مهرناز عزیزم

تولدت خیلی ساده، صمیمی و قشنگ، مبارک

پی نوشت1:

فرقی نمی کنه حالت خوب باشه یا نباشه، حتی فرقی هم نمی کنه که امشب چی شد و حتی فرقی هم نمی کنه که آخر تموم این اتفاق ها چی میشه، 

فقط توی دی ماه ، حالت بدم باشه، باید بیای، تولد کسایی رو تبریک بگی که سال به سال با رگبارآرامشت قد کشیدن

حتی اگه اونا یادشون نیست

حتی

اگه ماه ها باشه که رفته باشن

حتی

اگه...

پی نوشت 2: 

شاید یه روزی قفل زبونم شکست!

شاید

یه روزی

من هم...