بغضی که فروماند...

هواللطیف...

بگذار با تو از غم غروب جمعه ای بگویم که تنها روانه ی شهری بزرگ بودم!

اینجا حکایت دلدادگی فرق می کند

میان راه، تنها، رهسپار جاده های انتظاری

در غم ارغوانی غروب آدینه ای گُمی که تنها جلوه ی جمال ِ مقصد، سختی راه را برایت هموار می سازد...

آهی کشیدم از ته دلم!

و رفته بودم تا دل ِ یک بغض! بغضی که فرو می ماند و باید می دیدمش...

باید داستان انار را می شنیدم

دربی که آتش می زدند را

تاریک روشن ازدحام نامردانگی ها را

باید در قرمزی اش جان میدادم و با سبز ِ نگاهش زندگی می یافتم...

آری

تمام غم غربت ِ جمعه ها را در دلم حبس کرده بودم

و یک ساعت تمام راه رفته بودم تا آنجا که باید...

آقای غریبم...

چقدر سخت است

غروب جمعه باشد و

همه سر در خانه های خودشان فروبرده باشند

و در ماشین ها با خانواده هایشان

اما

هیچ کس

هیچ نگاهی

هیچ دلی

شما را طلب نکند...

می دانی چیست!؟

گاهی باید تنهایی هایی عمیق را بچشی! تا لمس کنی قطره ای کوچک از دریای غم ِ پدر غریبت را...

سلام پدر مهربانم...

سلام مهدی جانم...

چه دردی دارد غروب جمعه به شب برسد و

من همچنان در جاده ها، تنهای تنها، آواره باشم و

به شما نرسم....

حکمت این روزها هم شاید همین باشد...

کاش ته ِ تمام ِ تنهایی ها،

ته ِ تمام ِ غربت ها

وصال باشد و وصال باشد و وصال

شبیه ِ شبی که جمعه بود و غروب شده بود و من آواره ی جاده ها

تنهای تنها

تا به مقصد رسیده بودم و

وصال شاید...