آنجا نشانی از بهشت داشت

هواللطیف...

باید همان روز که آمده بودم و آرامش پنهانم را تنگ در آغوش گرفته بودم، بر صفحه های سپیدش نقشی می نگاشتم و حرفی می زدم و کلامی که بوی مهربانی بدهد! اما نشده بود، آنقدر آمده بودند و رفته بودند و بعد هم که تولد و سیزده بدر و خلاصه پیش و پس از روزهایی که قرار بود عید را در بدر کنیم آمده بود و من حالا از حال و هوای آنجا که بهشت بود فاصله گرفته بودم...

و شاید دیروز غروب بود که یادم آمده بود جمعه هفته ی گذشته را و هفته قبل ترش را و اینکه جمعه آخر سال و جمعه اول سال را در کنار مهربان اربابت باشی و حالا سومین جمعه نیز در مراسمی از جنس غدیر... ازجنس علی و فاطمه... به رنگ و بوی مدینه و نجف... و حالت یک جور غریبی بشود که چطور بوده ای و نشد! باز هم نشد! و...

و به تمام سال قبل ترش می اندیشی که حالا می شود دو سال!!! از 92 تا 94 دو سال راه است و باورم نمی شود هنوز که کجا می روند! چه می شود دعاهایم! اما

اما راستش را بخواهی به اطرافیانم که می نگرم میبینم انگار خدا را شکر دعاهایم برایشان بالا رفته... ذوق می کنم... به شوق می رسم و خودم را از یاد می برم...

گاهی شبیه برگ های پاییزی، تمام فصل ها را می چرخی... و تو هنوز همان تک برگ خشک شده ای که به گوش ِ هزار پای رهگذر، حس عمیق خش خشی غریب را داده ای و خود هنوز تکه های جانت را جمع می کنی، بند می زنی، تا بهار که بیاید، دوباره زنده شوی، دوباره سبز گردی، دوباره بخندی و بخندانی

و این

و این حکایت زندگی هاییست که می گذرند

و دهه ی نودی که مثل برق و باد حالا دارد به نیمه هم می رسد و هنوز باورم نمی شود که چرا آسمان سوراخ است

که چرا اشک هایم بی جواب مانده

و دست هایم خالی بازگشته اند...

باید حالم خوب باشد

اما

نمی دانم چرا

اینقدر به خوبی بدهکارم...

کاش می شد تا همیشه در همین بین الحرمین بود و نفس کشید...

آنجا تمام غم های دنیا یادت می رود

آنجا حالت خوب خوب می شود

و اینجا که میرسی

انگار

تمام نامردمی ها صف در صف منتظر ورود تواند...

من دلم زندگی می خواهد

یک زندگی از جنس امید، نور، ایمان، لبخند، عشق، خدااااا...

+ فهمیده ام سخت تر می شود که آسانتر نه!

اما ایمان دارم که خدا می گوید ان مع العسر یسری... فان مع العسر یسری

این تاکید، یعنی که حتما بعد از تمام این سختی ها، آسانی هایی هست که روزی، جایی، جوری، به آن ها می رسیم...

++ هنوز هم باورم نمی شود کجا بوده ام اما می دانم که نشانی از بهشت داشت...

آدم

از بهشت که بیرون بیاید

زمین و زمان، برایش جهنمی بیش نیست....

+++ می دانم که باید بنویسم، اما همین قدر بس که امروز با سر شتافته ام و حالا حالا ها حرف هست برای گفتن