اصفهان ِ بارانی ِ من!

هواللطیف...

برقی در دل ابرهای پنبه ای و سیاه!

و من به یاد تمام الکترون های دوران مدرسه می افتم

که دبیر فیزیک برایمان از زایش رعد و برق ها می گفت

و باران و همان چرخه ی آب کلاس چهارم

و باز باران با ترانه با گهرهای فراوان...

شاید روزها و ماه ها بود چنین بارانی تمام زمین های شهر را

تمام برگ های درختان را

تمام ماشین ها و آدم ها را

و شاید تمام دل ها و چشم ها را

خیس نکرده بود

اما امروز بارید و من حتی نمی دانم از کی باریده بود،

تنها در کلاس صدای رعد و برقی را می شنیدم

و خوشحال بودم از اینکه رعد و برق ها، مژده ی باران می دهند

درست همان لحظه ها که به طرف ماشین می دویدم خیس شده بودم

و دلم می خواست ماشین و ماکت و مقوا و هزار وسیله ی دیگر آویزان دستم را نداشتم

و تمام زاینده رودم را با باران می دویدم

نفس می کشیدم

و قدم می زدم و

با تمام بیدهای سبز شده ی کنارش حرف می زدم

باور دارم که بیدهای زاینده رود مرا می شناسند

چرا که روزهای زیادی و ساعت های زیادتری شاهد من و زاینده رود و آب و افکار و تنهایی هایم

و حتی

گوشی و شماره و صدای تو و

یاد و نامت

بوده اند...

آری بیدهای لب زاینده رود مرا از سال ها پیش و حتی از باران های آن زمان ها هم می شناسند

و باران می بارد و من آرام و آهسته به پیش می روم

و برای تمام آدم هایی که می شناسم و نمی شناسم دعا می کنم

و کاش دوباره باران ببارد

تا بتوانم روزی شبیه چندسال پیش، رهاتر از رها، تمام مارنان تا سی و سه پل را زیر باران بهاری خیس شوم

و دست در دست بیدها

بودنم را به زندگی تبریک گویم!

چقددددر خوب که اصفهان زادگاه من است!

و شاید اگر اینجا نبودم، دلم می خواست شمالی بودم

چرا که آنجا دریا دارد

من اصفهان را بینهایت دوست دارم

و اصفهان ِ بارانی را خیلی خیلی خیلی بـــــیشتر

+ پنج شنبه بود که باران آمد و من شب هنگام بعد از دیدن آن تئاتر مسخره از آقا رشید، به اینجا آمده بودم و تمام باران پنج شنبه را نوشته بودم

اما نیمه مانده بود و چشم هایم بسته،

دیروز هم از آن روزهایی بود که تمام مسجد جامع عتیق اصفهان را ذره به ذره گشته بودیم و باز هم با تمام وجود اصفهانی بودنم را نفس کشیده بودم و تا شب به خودم یک تایم استراحت طولانی داده بودم!

و این شد که بالاخره امروز این متن منتشر شد

++ چقدر روزها و ماه ها و فصل ها و سال ها دارند تند و تند و تند می گذرند و من انگار هر روز بیشتر از قبل از قافله ی زندگی جا می مانم...

چراااااا؟؟؟؟؟؟؟